Τση Μάνας τ άχι το βαρύ ... του Μάνωλη Κρητικόπουλου

Μιά Μάνα στέκει στον γιαλό..μια Μάνα μαυροφόρα...!!
Το πέλαγος βαθιά κοιτά..με μάθια δακρυσμένα...
Παρατηρεί τα κύματα,και κείνα τσι βρουχούντε..!!!
Σφίγγει τα χείλη τζη τα δυό...και πέφτει τζη ένα δάκρυ...
Γυρνά το βλέμα τση ψηλά..τον ουρανό ξανοίγει...
Απου γρινιάδος σκοτεινιά... και φέρνει κατσιφάρα...!!
Και σέρνει μούγκρος πανικού...'πο τσι καρδιάς τα βάθη...
Κι εσείστηκεν ο ουρανός...και Ξέσπασε να βρέχει...
Κι η Μάνα με τα κλάηματα...
ντακέρνει μοιρολό'ι'...
Και με βαρύ αναστεναγμό..εντάκαρε να λέει...
Πανάθεμασε θάλασσα καταραμένη να 'σαι !!!
Απου κρατείς στσ' αγκάλες σου...νέους χωρίς ψεγάδι...!!!
Και πήρες μου τονε κι εμέ...τον κρίνο μου τόν άσπρο...
Μα γι'Αντρα.. ανε τον ρέχτηκες...κατεχε δε σου πρέπει...
Κι εγώ δεν κάνω πεθερά...μούδε κι εσύ για Νύφη..!!!

Τση Μάνας τ'άχι το βαρύ...ποιός θα το ξαλαφρώσει....
Σαν έχει ότι ανάθρευγιε...του μάυρου χάρου δώσει...