Μαντινάδες Ιωάννη Παπαδάκη

2016-05-23 21:45

 

Εχτισα τοίχο,, το καημό
Να μη μπορούν να μπούνε ..
Χαρές,,, που την αγάπη μου
Τη Μοναξιά,, ξυπουνε ....
 
 
 

"Απουσία μου "
Λείπεις,και φαίνεται κουτσός,
Ο χρόνος που διαβαίνει....
Δάκρυ του στρώνω,να γλυστρά.
Μα στάσημος πομένει.........
Είναι στην Απουσία σου...
Ο χρόνος,πάλι εχθρός μου...
Που με γερνά,μα τη κρατεί,
Τη θυμησή σου..Ομπρός μου...
Ο χρόνος πείσμα,το'βαλε,
και δε περνά να πηαίνει..
Γέρασα μα στ'αγκάλες σου,
τη σκέψη μου γιαγέρνει....
Μ'όλο το κόσμο τα'βαλα,,
Κάκιωσα και στο χρόνο..
Που λείπεις και σταμάτησε,,
Στο πρόσωπο σου...μόνο......
 



Με δύο λόγια θα σου πώ
τι ήσουνα για μένα
ένα ποτό..και έξι -εφτά...
όνειρα πεθαμένα


Μια χαχαλιά ξερόχωμα...
Δυο μαδισμένες βιόλες...
 Και ενα ξύλινο κουτί...
Ειν'οι στιγμές μας όλες...
 
Λευκή Σελίδα,,Έχω μια...
Πιάσε σαν θες και γράψε. ..
Κλείσ'τον Εσύ, το Κύκλο μου
ή , το Βιβλίο Κάψε...
 
Πολλές φορές,τη Μοναξά,
Επίτηδες...γυρέυγω...
Μπας βαρεθεί να με θωρρεί
και πει ''ΣΥΓΝΩΜΗ ΦΕΥΓΩ"
 
 

Μπορώ να γινω,
Για σένα Παλιάτσος...
....Σε 'κεινο το Τσίρκο 
Που ήσουν παιδί....

..... Μπορώ να γινω
Τα ροζ παπουτσάκια ....
....που σου'χαν πάρει 
Σε κάποια γιορτή....

.... Μπορώ να γίνω 
Ακόμα και 'κεινο......
.....Αν ,το θυμάσαι 
Το πρώτο φιλί....

..... Μπορώ να γίνω 
Τα πάντα,για σένα.....
..... Μόνο να ξέρω 
.....Πως θα γελάς.....

 
 
Μέσα στα Μάτια σου δροσά
Εβρήκε και τη πίνει. ..
Η σκέψη, που'χε 'ναι ξερό,
Ένα κλαδί πομείνει. .
 
 
Εσύ μου λες, πως όνειρα,
Σκοτώνεις, πριν τα ζήσεις. .
Και'γω για να σε προσκυνώ
Ξεθάβω αναμνήσεις. .
 
 
Γελω,,με το παραμικρό. .
Κλαίω,,στο μόνο-μόνο. 
Μπερδεύω σαν σε γνώρισα...
Με τη Χαρά...το Πόνο. ..

 
Φεύγω γιατί, με κρούψανε
τα λόγια που δεν είπες.
Και οι χαρές,που τσι ντύσες,
Με τη σιωπή σου... λύπες...
 
 
 
Μου λειπουνε τα μάτια σου
τα δυό πελάγη εκείνα
που τα βλεπα κι η σκέψη μου
 ταξίδι εξεκίνα..
 
Το μόνο που κατάφερες
ΠΟΝΕ, σε τόσα χρόνια. 
Με'καμες ακατάδεχτο
Στου κόσμου τη συμπόνια
 
 
ΦΥΓΕ,, Μα θέλω να σκεφτείς
Τι παίρνεις, τι Μ'αφήνεις. ...
Και που θα βρίσκεις, σαν διψάς
Δάκρυα...να τα πίνεις. ......
 
 
Σήκω, Καρδιά μου ξάνοιξε
Μου πες, να σε ξυπνήσω. ..
Οντες ξανάρθει άνοιξη,
Κι ο ήλιος μας οπίσω....
 
 
Θέλω δε θέλω,,, Φυλακή
Κάμαρα,,,Σιντερένια...
Που με βαστά,, μες στη Ζωή
Είν η δική της,,,Έγνοια....
 
 
Ποιανού Αγγέλου ομορφιά
Έκλεψες κι έχεις βάλει..
Σε ψεύτικο,, Παράδεισο..
Να με γυρίσεις ,Πάλι
 
 
Αν μ'αγαπας να μου το λες...
Ποτέ να μη μπορέσει. ..
Να ξανακλέψει ο στεναγμός
 Απ'τη Χαρά τη θέση. ..
 
 
Μη με ρωτήξει, Αθρωπος
 Οντε πονώ για κείνη. ...
Ηντά χω,, γιατι πάνω ντου
Θα ρίξω την ευθύνη. ..
 
 
 
Όλοι χομε κι ένα Σταυρό
Και τονε κουβαλούμε.....
Μα ειν'Αμαρτία στη Στραθιά
Να πεις πως ''Παραιτούμαι''..
 
Καρδιά, κι αν πάψεις να χτυπάς. .
Θα πω, δοξα σοι Θε μου. .
Την έζησα την άνοιξη, 
Στο κοίταγμα σου, Ανθέ μου
 
Έγινες πάλι Στεναγμέ,,
Βαρύς και δε σ'αντέχω..
ΦΥΓΕ, κιας γίνεις αναπνιά,
Η Τελευταία π(ου) έχω..
 
 
Στο φρούδι,φρούδι τ'εγκρεμού....
Μ'αρέσει να Χορέυω....
Πάνω στο Παρατίποτα,,,
Τη Μοίρα να παιδέυω..
 
Βρέχει και κούρνιασ'η Καρδιά
Στση σκέψης το σπηλιάρι,,
Στσ'Αγάπης σου,τη ζεστασά
Ο ύπνος να τη πάρει. .
 
Με μια εικόνα στο μυαλό...
μπορώ να σε συγκρινω....
ειν' η στιγμή που η Παναγιά....
μυρίζει τ' άσπρο κρίνο.
 
 
 
 
Επιμέλεια Αφιερώματος:Έρικα Τζαγκαράκη
 

Ετικέτες:

Πίσω