Άνθρωπε Ματαιόδοξε του Μανώλη Κρητικόπουλου

Άνθρωπε ματαιόδοξε...λυπούμεσαι καημένε...
Γιατι 'σαι στην καρδιά φτωχός...και στην ψυχή αρρωστάρης...
Όπου διαβείς θωρρείς εχθρούς...που το κακό σου θένε...
Κι έχεις σαφή μιαν εχταγή...την δόξα πως θα πάρεις...
Η αρρώστια σου άγριο θεριό...που φώλεψε στα στήθια...
Κι εσυ θυσίες του πετάς...πολλούς να το ταϊσεις...
Δε σου μαχίζω άρρωστος...εισ' άνθρωπε στ'αλήθεια...
Ζεις σ'εναν λήθαργο βαθύ...κι ετσά θα ξεψυχήσεις...
θωρρείς τον ήλιο και θαρρείς πως θα τον κατεβάσεις...
Να βγεις στα επουράνια...ειναι το πεθυμώ σου...
Και δεν θωρρείς πως δύναμη...δεν έχεις και θα χάσεις...
Οτι ψυχή σ'απόμεινε στο ψεύτικο όνειρο σου...
Άνθρωπε ματαιόδοξε...λυπούμεσαι καημένε...
Γιατί βερέμι στην ψυχή...αγιάτρευτο κρατείσαι...
Και δε νογάς την καταδιά...που 'χεις δυστυχισμένε...
Που προσπαθείς καλά και ντε...να είσαι..."οτι δεν είσαι"..