Μαντινάδες Δέσποινας Ξερουδάκη

ΞΟΜΟΛΟΓΕΙΣΤΕ ΤΟ ΘΕΟ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΑΜΑΡΤΙΕΣ....

ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΓΙΑ ΔΕΝ ΤΟΥ ΚΑΜΑ ΠΟΤΕ ΜΟΥ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ.....

ΒΡΑΔΥΑΖΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΛΙΟΓΕΡΜΑ ΜΟΝΗ ΜΕ ΒΡΙΧΝΕΙ ΠΑΛΙ...

ΚΑΙ ΕΙΠΕ ΚΑΙ ΤΣ΄ΑΝΑΤΟΛΗΣ Ν΄ΑΡΓΗΣΕΙ ΝΑ ΠΡΟΒΑΛΕΙ...

ΓΕΛΙΟ ΜΟΥ ΚΙ ΑΝΑΣΤΕΝΑΓΜΕ, ΗΛΙΕ ΜΟΥ ΚΑΙ ΒΡΟΧΗ ΜΟΥ.....

ΣΤΣ΄ΑΓΑΠΗΣ ΣΟΥ ΤΣ΄ΑΝΗΦΟΡΙΕΣ ΜΕΤΡΩ ΤΗΝ ΑΝΤΟΧΗ ΜΟΥ....

ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΙ Η ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΕΧΕΙ ΑΚΟΜΗ....
ΠΩΣ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΠΟΥ ΄ΣΠΑΣΕ ΔΕ ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΜΕ ΣΥΓΝΩΜΗ.....

ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΣΕ ΣΚΕΦΤΩ... ΜΕ ΤΟ ΘΕΟ ΜΑΛΩΝΩ.....

 ΓΙΑΤΙ ΑΠΟ ΣΕΝΑ Μ΄ΑΦΗΣΕ ....ΘΟΛΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΜΟΝΟ......

ΘΕ ΜΟΥ ΠΟΥ ΕΠΛΑΣΕΣ ΤΗ ΓΗ Σ ΈΦΤΑ ΗΜΕΡΕΣ ΜΟΝΟ,...

ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΟΥ ΦΕΡ΄ΤΟΝΕ ΚΙ ΑΣ ΚΑΜΕΙΣ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ....

Ο,ΤΙ ΘΥΜΟΥΜΑΙ ΕΞΕΧΑΣΕΣ ΚΙ Ο,ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΩ ΑΡΝΕΙΣΑΙ 
ΚΙ ΟΠΟΥ ΑΝΑΘΡΕΦΩ ΟΝΕΙΡΑ ΠΝΟΗ ΘΑΝΑΤΟΥ ΕΙΣΑΙ

ΝΕΡΟ ΤΟΥ ΚΑΝΤΗΛΙΟΥ ΕΓΩ ΚΙ ΕΣΥ ΚΑΘΑΡΙΟ ΛΑΔΙ ....

ΔΕ ΣΜΙΓΟΥΜΕ, ΜΑ ΝΙΩΘΟΥΜΕ Ο ΓΕΙΣ Τ΄ΑΛΛΟΥ ΤΟ ΧΑΔΙ...

ΝΑ ΄ΜΟΥΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ...

ΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΚΛΑΙΣ ΑΠΟ ΧΑΡΑ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΤΟ ΦΤΑΝΕΙΣ....

ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΣΤΑΧΤΗ Π΄ΑΦΗΣΕΣ ΕΓΩ ΘΑ ΚΑΤΟΡΘΩΣΩ....
ΝΑ ΧΤΙΣΩ ΚΙ ΑΛΛΑ ΟΝΕΙΡΑ ΠΑΛΙ ΝΑ ΣΟΥ ΤΑ ΔΩΣΩ.....

ΕΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΣ ΚΙ ΕΣΥ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΜΟΥ..

ΚΙ ΕΔΕΙΞΑ ΠΑΛΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΠΟΥ ΚΡΥΒΩ ΣΤΟ ΚΟΡΜΙ ΜΟΥ....

Πρόσεχε... ποιο κακολογείς.... και ποιο 'ποκαμαρώνεις....

γιατι... στο τέλος προσκυνάς.... εκείνο που σταυρώνεις.....

Τσ' αυγές γυρίζω στα στενά...και ψάχνω τσι παθιές σου...

Να βρώ το τόπο...σκέψη μου...π' ανοίγουν οι πληγές σου...

Ανάμνηση είναι ότι ζήσες...που έχει δα ποθάνει...

κι όνειρο...κάτι που θα ΄ρθει....το πόνο να γλυκάνει....

Ο γεις τ' αλλου μας κάποτε πόνο πολύ θα δώσει.....

κάμε το εσύ, δεν έχω εγώ...τη δύναμη την τόση.....

Κάποτε ήσουν ουρανός κι ήμουν ο άγγελος σου ....

ΣΑΝ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΟΜΑΙ...ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΠΡΑΜΑ....

ΚΑΝΩ ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΠΟΥ ΘΑ 'ΡΘΕΙ....ΣΤΗ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΑΜΑ....

ΙΝΤΑ 'ΔΕΣ ΚΑΙ ΦΟΒΗΘΗΚΕΣ.... ΧΑΡΑ ΜΟΥ.. ΚΙ ΕΦΥΓΕΣ ΜΟΥ......

ΤΟ ΠΟΝΟ ΜΟΥ.. ΤΗ ΜΟΝΑΞΑ.... 'Η ΤΣ' ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΠΛΗΓΕΣ ΜΟΥ...

ΕΓΩ, ΠΕΤΩ ΜΕ ΤΑ ΦΤΕΡΑ.. ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ... ΤΟΥ ΔΙΚΟΥ ΣΟΥ...

ΓΙ' ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΒΓΑΙΝΩ ΣΕ ΚΟΡΦΕΣ.... ΠΟΥ ΔΕ ΤΣΙ ΒΑΝΕΙ Ο ΝΟΥΣ ΣΟΥ...

Όταν θα ρθω θα σου κρατώ χιλιάδες αναμνήσεις

να δεις οτι δεν πρόλαβες οτι θελες να ζήσεις...

Γελάς και λέω "ευχαριστώ" θεε μου που τ΄αντικρύζω

το γέλιο που γεμίζει φως τση σκέψεις μου το γκρίζο..

Ανάμνηση είν΄οτι ζησες, απου χει δα ποθάνει..

κι όνειρο κάτι που θα ρθει, το πόνο να γλυκάνει..

ΚΡΥΟ...ΣΚΟΤΑΔΙ ΚΑΙ ΒΡΟΧΗ... ΚΙ ΕΧΕΙΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΒΓΑΛΕΙ...

ΤΟ ¨Σ΄ΑΓΑΠΩ¨ ΚΙ ΕΙΝΑΙ ΜΩΡΟ... ΚΑΙ Θ΄ΑΡΡΩΣΤΗΣΕΙ ΠΑΛΙ....

ΚΡΑΤΕΙΣ ΜΑΧΑΙΡΙ, ΣΦΑΖΕΙΣ ΜΕ ΚΑΙ ΣΤΕΚΕΙΣ Ν΄ΑΝΤΙΚΡΥΣΕΙΣ....

ΚΕΙΝΟ ΤΟ ΑΙΜΑ ΠΟΥ ΄ΧΑ ΠΕΙ ΠΩΣ ΔΙΝΩ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ....

ΣΧΟΛΕΣ......ΝΗΣΤΕΙΕΣ......ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ......ΗΝΤΑ 'ΦΑΓΕΣ......ΚΙ ΗΝΤΑ 'ΠΙΕΣ......

ΜΑ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΔΙΔΑΞΕ......ΗΝΤΑ 'ΚΑΜΕΣ......ΚΙ ΗΝΤΑ 'ΠΕΣ...

ΣΑΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗ ΣΚΕΨΗ ΣΟΥ.. ΒΛΕΠΕ.. ΜΗΝ ΕΡΘΕΙ ΠΙΣΩ.. ...

ΝΑ ΠΑΙΞΕΙ ΠΑΛΙ ΜΕ ΠΛΗΓΕΣ.. ΠΟΥ ΠΑΛΕΨΑ ΝΑ ΚΛΕΙΣΩ....

ΔΕΝ ΕΦΥΓΕ 'ΠΟ ΠΑΝΩ ΣΟΥ.. ΜΙΑΝ ΩΡΑ Η ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ... 
ΓΙ' ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΔΑ ΤΟ ΓΚΡΕΜΟ.. ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ..

ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΘΕΛΕΣ.. ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ... 

ΟΤΙ ΓΡΟΙΚΑΣ.. ΚΙ ΟΤΙ ΘΩΡΕΙΣ.. ΚΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ.. ΔΕΝ ΚΑΤΕΧΕΙΣ....

ΚΟΨΕ Τ'ΑΟΡΑΤΟ ΣΚΟΙΝΙ.. ΠΟΥ ΜΕ ΤΡΑΒΑ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ... 

ΚΑΙ ΦΥΓΕ.. Μ' ΑΛΑΦΡΥΤΕΡΟ ΘΑ 'ΝΑΙ ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ ΣΟΥ......

ΦΥΓΕ... ΜΑ ΑΣΕ ΠΙΣΩ ΣΟΥ...ΑΠΟ 'ΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΠΕΡΑΣΕΙΣ.. 
ΣΗΜΑΔΙΑ.. ΠΟΥ ΤΟΥ ΓΥΡΙΣΜΟΥ ΤΗ ΣΤΡΑΤΑ ΝΑ ΜΗ ΧΑΣΕΙΣ...

ΜΗ ΜΕ ΡΩΤΗΞΕΙΣ ΠΩΣ ΒΑΣΤΩ.. ΚΑΙ ΔΕ Μ΄ΑΓΓΙΖΕΙ ΠΟΝΟΣ... 
ΕΙΜΑΙ ΠΛΑΤΑΝΟΥ.. ΜΕ ΒΑΘΙΕΣ ΡΙΖΕΣ.. Ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΛΩΝΟΣ......

ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ Σ'ΑΓΑΠΗΣΑ.. Ο ΧΡΟΝΟΣ ΘΑ ΣΤΟ ΔΕΙΞΕΙ...
ΚΙ ΑΣ ΛΕΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ.. ΠΩΣ ΧΑΛΑ ΚΑΙ ΦΘΕΙΡΕΙ.. ΟΤΙ ΑΓΓΙΞΕΙ....

Eπιμέλεια Αφιερώματος: Ερικα  Τζαγκαράκη