Μαντινάδες Ελένης Κόκκινου Δρακάκη

Κράτησα την ανάσα μου...έκρυψα το καημό μου... 

κανένας δε κατάλαβε τον αναστεναγμό μου

ΝΕΚΡΟΣ.. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΚΕΙΤΕΤΑΙ ΣΤΟ ΧΩΜΑ... 

ΟΠΟΙΟΣ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΤΗ ΖΩΗ... ΑΠΛΑ... ΠΕΦΤΕΙ ΣΕ ΚΩΜΑ......

Ξημέρωσε μα στη καρδιά...επικρατεί η θλίψη.... 

λείπεις....εσύ.....για χάρη σου.... που έβγαινα.... στα ύψη..

ΤΑΞΕ.. ΠΩΣ ΗΤΑΝ ΟΝΕΙΡΟ..ΚΑΙ ΠΕΡΑΣΕ ΚΑΙ ΧΑΘΕΙ.. 

Για μια στιγμή θαρρεύτηκα...η μοίρα πως θ΄ αλλάξει...

να στραβωθεί να μη θωρεί...και όλα να τα φτιάξει....

ΤΣΗ ΜΟΙΡΑΣ ΜΟΥ... ΠΑΡΑΠΟΝΑ ΚΑΝΩ.... ΠΑΝΑΘΕΜΑΤΟ... 

ΓΙΑΤΙ, ΜΕ ΓΕΜΙΣΕ ΠΛΗΓΕΣ...ΚΑΙ.. ΔΕ ΤΟ ΒΑΖΕΙ ΚΑΤΩ....

ΛΕΝΕ Ο,ΤΙ ΣΕ ΠΟΝΕΣΕ...ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟ ΣΕ ΚΑΝΕΙ...

ΓΙ ΑΥΤΟ ΤΗ ΣΦΙΓΓΩ ΤΗ ΓΡΟΘΙΑ..ΚΑΙ ΣΤ ΑΝΟΙΚΤΑ ΜΕ ΒΓΑΝΕΙ...

Πολλές φορές αισθάνομαι τόσο μεγάλο πόνο.. 

που άθελα μου αντιδρώ..τους άλλους και πληγώνω...

ΗΝΤΑ ΚΟΝΤΟ... ΚΕΡΔΙΖΟΥΜΕ.. ΣΤΟ ΚΟΣΜΟ Α ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ... 

Ο ΓΕΙΣ... Τ 'ΑΛΛΟΥ ΝΑ ΣΚΑΨΟΥΜΕ......ΤΟ ΛΑΚΟ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ.....

Μαρτύριο η Μοναξιά...μα είναι πιο ΜΕΓΑΛΟ... 

αν δε μπορεί.. να ανεχτεί... ο ΕΝΑΣ πια... τον ΑΛΛΟ.......

ΠΩΣ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΞΑΝΑ ΡΘΕΙΣ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΟΠΙΣΩ... 

ΚΑΙ ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ.. ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ ..ΠΑΛΙ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΩ...

Απ' το Θεό...παράπονο...έχω μονάχα.. ΕΝΑ... 

να ΜΗΝ υπήρχε μοναξιά... στο κόσμο για κανένα.....

ΟΛΑ ΠΕΡΝΟΥΝΕ ΚΑΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΑΓΟΥΔΙΑΖΕΙ Ο ΠΟΝΟΣ...

Μ 'ΑΛΙΜΟΝΟ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΘΑ 'ΠΟΜΕΙΝΕΙ ΜΟΝΟΣ

ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΠΟΧΩΡΙΖΟΜΑΙ... ΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ 'ΝΑ ΒΡΑΔΥ...

ΓΙΑΤΙ... ΤΗΝ ΕΣΥΝΗΘΙΣΑ..ΚΑΙ ΠΑΜΕ 'ΝΑΙ... ΟΜΑΔΙ....

Όσο πολύ και να πονάς...μπορεί... να σου περάσει... 

οντε θα δεις ...ένα μωρό...να σου χαμογελάσει....

Όταν μπορέσεις.. βάσανα..γύρω σου να κοιτάξεις.. 

πιο εύκολα ...το πόνο σου.... ύστερα θα βαστάξεις...

ΕΙΔΑ ...ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ ΣΗΜΕΡΑ..ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΖΗΣΕΙΣ...

ΝΑ ΝΙΩΣΕΙΣ ΠΑΛΙ ΣΤΗ ΖΩΗ...ΜΕΓΑΛΕΣ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΙΣ....

ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΕΝΟΣ ΜΩΡΟΥ....ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ ΜΟΥ...ΚΑΙ ΕΙΔΑ...

ΣΑΝ ΝΑ ΡΘΕ ΠΑΛΙ ΑΝΟΙΞΗ...ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ...!!!!!!!

Όλα τα συναισθήματα τα άφησα στη μπάντα.... 

και λέω μόνο τση καρδιάς... όσο μπορείς.... νταγιάντα...

ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΜΟΥ ΟΝΕΙΡΟ...ΕΛΑ.. ΠΟΥ Σ΄΄ΕΧΩ ΧΑΣΕΙ.. 

ΚΑΜΕ....ΚΑΙ ΤΟΥΤΗ ΤΗ ΒΡΑΔΙΑ ..ΟΜΟΡΦΗ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

Γελώ και κάνω πως ξεχνώ..μόνο για να μπορέσω.. 

όσους κοντά μου βρίσκονται μη τση στενοχωρέσω...

Ε.. το παντέρμο το κορμί τα όσα μπλιό σηκώνει... 

μάλλον... το δυναμώνουνε .. με το καιρό.. οι πόνοι...

Ήρθε κι απόψε η μοναξιά παρέα να μου κάνει... 

και όποια Ελπίδα έμεινε...στην άκρα τη' νε βάνει...

Τα σύγκαλά μου ε δα καιρό...να χω δε το θυμούμαι... 

βάσανα έχει η Ζωή.. και δε βαστώ φοβούμαι..

Αφού υπάρχει θάνατος ..και όλα τελειώνουν... 

αιτίες να μη βρίσκουμε τους άλλους να πληγώνουν..

Φεγγάρι ..χάρη σου ζητώ και φέρε μου χαμπέρι... 

κι από ντε χωρίσαμε με σφάζει ένα μαχαίρι.

Δεν είναι μια... δεν είναι δυο...δεν είναι τρεις και κάτι...

ειν ' η παντέρμη η Ζωή κακοβολιές γεμάτη..

Χρόνοι...κι αν περάσουνε μέρες κι ανε διαβούνε... 

τα χούγια που χει ο άνθρωπος...δε πρόκειται να βγούνε...

Φεγγάρι σ είδα σκεφτικό στον ουρανό θλιμμένο... 

λείπει.. το άλλο σου μισό, γι αυτό σε λυπημένο..

T΄αστέρια πήρα αγκαλιά ...τον ουρανό σεντόνι... 

να σε στολίσω Όνειρο..για να μη νιώθω...μόνη..

Στην άκρη...μια ακρογιαλιάς...φέρνω σε μες τη σκέψη...

πεθύμησα τα όνειρα... που μου 'χει... .μοίρα.... κλέψει...

Χατήρι...δεν εχάλασα ποτέ απ΄τη καρδιά μου... 

την ώρα.. που σ΄αναζητά ..σε βάζω στη στραθιά μου...

Πάντα ...θα λέω... είμαι καλά ...να μη του δίδω πίκρα.....

ασχέτως...πώς μεσ΄ τη Ζωή....μία χαρά δε βρήκα....

Ν αρθείς...ξανά...για δε μπορώ...τον Ήλιο ν΄ αντικρίσω.... 

που... να σε βρω...να κάτεχα....να σε καλημερίσω...

ΟΙ ΠΟΝΟΙ..... ΤΡΙΓΥΡΙΖΟΥΝΕ...Η ΜΟΝΑΞΙΑ ..ΠΟΝΕΙ ΜΕ...

ΜΑ ΕΧΩ ΚΑΙ ΤΗ ΘΥΜΗΣΗ....ΠΟΥ ΣΤΗ ΖΩΗ...ΚΡΑΤΕΙΜΕ..

Όνειρο... είναι η Ζωή ...λίγες χαρές να ξέρεις.... 

στό χέρι σου ναι να μπορείς...κοντά σου να τση φέρεις...

ΠΟΝΩ...ΜΑ ΠΟΝΟ ΔΕ ΓΡΟΙΚΩ...ΟΥΤΕ ΠΛΗΓΗ.. ΩΣΤΌΣΟ... 

ΠΟΥ ΝΑ ΜΠΟΡΩ ..ΤΟ Μ ΠΟΝΟ ΜΟΥ... ΕΚΕΊ ΝΑ ΑΠΟΔΏΣΩ..

ΟΥΤΕ .....Ο ΧΡΟΝΟΣ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ...ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ ΝΑ ΔΩΣΕΙ.... 

ΣΤΗΝ ΕΔΙΚΗ ΣΟΥ ΑΘΙΒΟΛΗ...ΤΟ ΑΙΜΑ ΘΑ ΠΑΓΩΣΕΙ..

Μοίρα μου τά φταιξίματα....δέν ειν΄ όλα δικά σου.... 

μά.... έχει και τ ΄ανάραχο....ευθύνες πού κλουθά σου..

Να ρθείς ξανά γιά δε μπορώ...νά φύγει τό σκοτίδι.... 

όπου καί νάμαι δε μπορώ...ο νούς μου δέ ξεδίδει...

ΕΝΑ ΓΙΑΤΙ...ΜΕΣ΄΄ΤΗ ΖΩΗ....ΘΑ ΚΟΥΒΑΛΩ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ..... 

ΤΣΗ ΜΟΙΡΑΣ Τ΄΄ΑΝΕΞΗΓΗΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΡΑΒΑ ΚΟΥΜΑΝΤΑ...

ΚΑΤΕΧΩ... ΠΩΣ ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ Ν' ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΤΑ ΓΡΑΜΜΕΝΑ... 

ΟΜΩΣ...... ΣΤΗ ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΣΑΦΗ ......ΕΧΩ ΤΑ ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ.....

ΔΕ ΦΤΑΙΩ ΓΩ ΠΟΥ ΣΤΗ ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΧΩ ' ΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ..

Η ΙΔΙΑ ΦΤΑΙΕΙ ΠΟΥ ΔΕΙΞΕ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΚΟΣΥΝΗ...........

Μία συγνώμη ταπεινά.. στον άλλο να τη δώσεις.. 

αφού το λάθος έκαμες εσύ να τον πληγώσεις...

Σαν είναι ο άνθρωπος καλά.. Ισορροπίες έχει... 

Μπορεί τα δύσκολα Απλά, να κάνει... και να Αντέχει...

ΓΡΙΚΩ ΚΑΙ ΛΕΝΕ...*ΣΤΗ ΖΩΗ*..ΕΛΠΙΔΑ ΠΩΣ , ΥΠΑΡΧΕΙ.. 

ΓΙ ΑΥΤΟ..ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΝΕΙΡΑ ..ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΖΗ ΝΑΧΕΙ.

ΜΠΟΡΕΙ ...ΝΑ ΜΗ ΣΕ ΞΑΝΑΔΩ...ΠΡΑΜΑ ΠΟΥ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΩ... 

ΜΑ... ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ...ΣΥΝΕΧΩΣ...ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΝΤΟΥΧΙΟΥΝΤΙΖΩ..

ΠΑΡΑΛΟΓΙΖΕΤΑΙ Ο ΝΟΥΣ..ΚΑΙ ΚΑΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΛΑΘΗ.....

ΣΤΕΝΑ ΤΑ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ....ΟΠΟΥ ΣΤΡΑΘΙΑ ΚΙ....ΑΓΚΑΘΙ........

ΤΟ ΛΙΓΟ.. ΚΑΝΩ ΤΟ ΠΟΛΥ..ΚΑΙ ΤΟ ΜΙΚΙΟ.. ΜΕΓΑΛΟ... 

Σ' ΕΝΑ ΚΟΥΤΑΛΙ ΜΕ ΝΕΡΟ..ΠΝΙΓΟΜΑΙ ΔΙΧΩΣ ΑΛΛΟ..

ΑΛΛΟΣ ΑΠΛΑ ΠΟΡΕΥΕΤΑΙ...ΑΛΛΟΣ.. ΤΡΕΜΕΙ ΜΗ ΧΑΣΕΙ... 

ΚΙ ΑΛΛΟΣ.. ΤΟΥ ΦΤΑΝΕΙ ΤΟΣΟ ΔΑ!!...ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΕΙ.....

ΔΕ ΚΑΝΩ ΖΑΛΟ ΣΤΗ ΖΩΗ... ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΤΗ ΣΚΟΝΤΑΨΩ.. 

ΤΗ ΣΚΕΨΗ ΝΤΟΥ.. ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ...ΜΕΤΑ.. ΠΟΥ ΝΑ ΜΗ ΚΛΑΨΩ...

Ηντα θα πει καθημερνή..γη σκόλη... για Σαββάτο.. 

όλες οι μέρες δύσκολες...είναι παναθεμάτο...

ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΦΟΒΟΥΜΑΙ ΤΟ..ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΔΕ ΡΙΣΚΑΡΩ

ΠΟΙΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΝΑ ΔΙΑΒΩ ΜΟΙΡΑ ΜΗ ΣΕ ΤΡΑΚΑΡΩ..

ΕΙΣΑΙ ΤΣΗ ΜΕΡΑΣ Η ΠΛΗΓΗ ΑΓΙΑΤΡΕΥΤΟ ΜΑΡΑΖΙ.. 

ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΡΑΔΥΑΣ Η ΜΟΝΑΞΙΑ... ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΕΙ

ΔΕ ΣΟΥ ΖΗΤΩ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΘΕΙΣ,,,ΜΟΙΡΑ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ..

ΚΑΘΟΛΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ... ΓΙ΄ΑΥΤΟ ΜΕ ΚΑΤΑΤΡΕΧΕΙΣ..

Όπου γρικάς πάρα πολλά...κράτα μικρά καλάθια... 

έχει Ζωή κατσιποδιές.. μα και πολλά αγκάθια

Μη το ξεχνάς και να ΄ρχεσαι στ' όνειρο τα βράδια.. 

μη ζω με το παράπονο...δίχως αγάπης χάδια..

Πάλι εσμίξαν οι καημοί.. και τούτο δω το βράδυ... 

πόσο ταιριάζεις... μοναξιά πολύ με το σκοτάδι...

ΕΧΩ ΠΟΛΛΑ ΜΕΣ' ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ...ΚΑΙ ΑΚΡΗ ΜΠΛΙΟ ΔΕ ΒΡΙΣΚΩ

ΣΤΗ ΤΥΧΗ... ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΑ...ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΑΥΤΗ ΤΟ ΡΙΣΚΟ.......

ΟΠΟΥ ΣΤΑΘΩ..ΚΙ ΟΠΟΥ ΒΡΕΘΩ..ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ ΚΛΟΥΘΟΥΝΕ......

ΚΑΙ ΣΑΝ ΚΑΡΦΙΑ ΟΙ ΑΤΙΜΕΣ...ΠΛΗΓΩΝΟΥΝ...ΚΑΙ ΠΟΝΟΥΝΕ...

Eίναι φορές, που βρίσκομαι...συνέχεια άνω-κάτω...

(κι) άλλες φορές...π΄αλλάζουνε..οι όψεις....τω πραγμάτω...

Ε ρώτηξα μια μάγισσα τση μοίρας τα γραμμένα... 

είπε μου..δεν αλλάζουνε...Θεού ναι πεπρωμένα..

Σφίγγω τα μάθια... όσο μπορώ.. τ' όνειρο να κρατήσω...

που έβλεπα...ολονυχτίς...να μη το χαραμίσω..

Ποτές μου δε φοβήθηκα...το κρύο και τ΄ αγιάζι... 

μα τη παντέρμη α μοναξά....πως δε τη κάνω...χάζι....

Δε σβήνεται... σε μια στιγμή...το παρελθόν νομίζω... 

μα γω... με τσ΄αναμνήσεις μου...τσ΄ωρες μου γεμίζω......

Αγκάλιασα...το πόνο μου...μαζί να προπατούμαι... 

για δε υπάρχει..άνθρωπος....να το ναι μοιραστούμε..

Μη περιμένεις...πως μπορεί....τη Μοίρα...να γελάσεις... 

ο,τι σου πέψει ...Δύναμη...βάλε να προσπεράσεις..

Πικρό ναι...το χαμόγελο...και δεν αλλάζω γνώμη.. 

μα.. την Ελπίδα.. ζωντανή... τη ναι κρατώ ακόμη..

Απόψε ..την επάντηξα και πάλι ..τη χαρά μου... 

στον ύπνο....ήρθε...κι έδωσε χρώμα...στα όνειρά μου..

Και πως ..δεν είμαι γω καλά...τίνος να το θαρέψω..

όλοι χουνε και κάτι τις...όπου... το βλέμμα στρέψω...

ΜΙΣΕΨΕΣ.. ΚΙ ΗΡΘΑΝ ΟΙ ΧΑΡΕΣ...ΠΟΥ ΗΘΕΛΕΣ ΝΑ ΝΙΩΣΕΙΣ...

ΑΓΑΠΗΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ... ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙΣ...

Βροχή... ναι τα παράπονα...Χειμώνας...και κρυώνω...

μου λείπεις ...πού με ζέσταινε...η αγκαλιά σου...μόνο...

Αφού δεν είναι δυνατόν ...πράμα να σε γιαγείρει...

μονάχα μεσ΄τη σκέψη μου θα σ έχω... μουσαφίρη..

Δε το πιστεύω.. πως ποτέ... η μοίρα μου θ αλλάξει... 

απ΄ όταν ε γεννήθηκα...με χε στα μαύρα τάξει........

Σ ΑΥΤΟ ΤΟ ΨΕΥΤΗ ΤΟ ΝΤΟΥΝΙΑ ...ΚΑΝΕΙΣ, ΟΛΑ ΔΕ ΤΑ ΧΕΙ... 

ΚΑΘΕΝΑΣ.. ΑΠΟ ΝΑ ΣΤΑΥΡΟ.. ΕΧΕΙ ΘΑΡΡΩ ΣΤΗ ΡΑΧΗ..

Τα μάτια μου βουρκώνουνε.. βγαίνει καυτό το δάκρυ... 

να μπόρουνα μπλιό τση καημούς να' φήσω σε μιαν άκρη..

Ποιας νύχτας είσαι όνειρο.. για να σε συναντήσω... 

να θέσω ν΄αποκοιμηθώ...να μη ξανά ξυπνήσω

ΧΙΛΙΕΣ.. ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΦΟΡΜΕΣ ΕΧΩ.. ΓΙΑ ΝΑ ΔΑΚΡΥΖΩ..

ΜΑ ΕΧΩ ΓΥΡΩ ΜΟΥ ΨΥΧΕΣ.. ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΡΟΝΤΙΖΩ...

ΓΙ ΑΥΤΟ ΟΠΛΙΖΩ ΤΗ ΨΥΧΗ ΜΕ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΘΑΡΡΡΟΣ.. 

ΟΣΟ, ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΜΠΟΡΩ ..ΝΑ ΤΩΣ ΕΔΙΝΩ ΒΑΡΟΣ..

Δε κλαίω για το Όνειρο ..που έσβησε και τ' αχι.. 

λυπούμαι γιατί άξιζε.. να Ζει.. και να Υπάρχει..

Οι μέρες πάντα σκεφτικές ...τα βράδια λυπημένα.. 

όλες οι ώρες άχαρες είναι χωρίς εσένα..

Θα βρω ξανά την αφορμή εγώ.. και θα γελάσω.. 

μα μ άφησε κι η φεύγα σου πολλά.. που δε τ΄ αλάσσω...

ΓΙΑ ΝΑ Μ ΠΑΝΤΗΞΩ ΤΗ ΧΑΡΑ...ΕΚΑΜΑ ΧΡΟΝΙΑ...ΚΟΠΟΥΣ..... 

ΚΑΙ ΔΑ ΘΡΗΝΩ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ .. Σ΄ΑΛΛΟΥΣ ΤΟΠΟΥΣ.....

Σκέψη μου ξεκουράσου μπλιό και κάτσε σε μιαν άκρη.. 

γιατί το ξεβαρέθηκα στα μάθια μου το δάκρυ..

Στον ένα (μ)πόδα να σταθώ...μοίρα δε θα σου δώσω... 

να πάρεις πάλι τη χαρά..πως... θα ξανά ματώσω..

ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ..ΛΙΓΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ... ΕΛΑ ΝΑ ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΕΙΣ...

ΝΑ ΠΩ ..ΑΞΙΑ Η ΖΩΗ...ΠΩΣ ΕΧΕΙ.. ΝΑ ΤΗ ΖΗΣΕΙΣ...

Δεν ήσουν ένα Όνειρο ...που πέρασες και χάθει... 

γιατί θα Ζεις παντοτινά...μες΄της καρδιάς τα βάθη

Λόγους .. δεν είχα να πονώ μα μου δωσε η μοίρα.... 

όμως.. και δώρα να χαρώ.. απ τη Ζωή μου... πήρα.

Μια χάρη Θε μου σου ζητώ...Αν θέλεις να τη κάνεις... 

ποτέ μου...να μη ξαναδώ...άνθρωπο να πικράνεις...

Άμα σε λέω ανάμνηση.. πονώ...και δε μ΄αρέσει...

γιατί σαι πάντοτε παρών και στης καρδιάς τη θέση......

ΑΥΤΑ ΠΟΥ Η ΜΟΙΡΑ.. ΜΑΣ ΣΤΕΡΕΙ...ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΩ...

ΚΑΠΟΤΕ ΔΙΧΩΣ ΑΦΟΡΜΗ...ΚΙ ΕΓΩ ΝΑ ΤΣ΄΄ΑΦΑΙΡΕΣΩ...

ΜΟΝΟ ΣΤΗ ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΝΑ' ΡΘΕΙΣ Ο ΝΟΥΣ ΚΑΤΑΛΑΓΙΑΖΕΙ... 

ΠΙΣΣΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΤΕΙΝΙΑ ...ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΩΣ ΛΙΑΖΕΙ..

Στ' αποψινό μου όνειρο...εσένα θα ζητήσω... 

κάμε το κόπο για να 'ρθεις..κι ας μη ξανά ξυπνήσω...

Πολλές φορές..μελαγχολώ.... ύστερα, το λογιάζω...

για πεθαμένα όνειρα γιάντα ν΄αναστενάζω.. 

θα χω τις αναμνήσεις μου.. να ζω και δε με γνοιάζει...

ε τσα θελε η μοίρα μου χαλάλι ...δε πειράζει..

ΑΙΤΙΑ.. ΠΑΛΙ ΒΡΗΚΑΝΕ ΝΑ ΤΡΕΞΟΥΝΕ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ.. 

ΤΗΣ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑΣ ΔΑΚΡΥΑ...ΕΙΝ΄Η ΚΑΡΔΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ..

Ταξίδι για το πουθενά...ειν' η Ζωή μας όλη...

ίδια σαφή κατάληξη...καθημερνή...γη σκόλη....

Κάθε πρωί... Προσεύχομαι...Ευχαριστώ... Ελπίζω... 

είμαι και Σήμερα καλά.. μπορώ να συνεχίζω...

Οι μερακλήδες στο ντουνιά..κι ο ντε πονούν γλεντούνε..

.μα τση ψυχής τα δάκρυα...φοβούνται...μη φανούνε..

Μαύρη κλωστή ε μπουρλιασε η μοίρα στο βελόνι... 

και πλέκει μου σαφή καημούς...και τη καρδιά 'γκυλώνει....

ΑΣ, ΗΤΑΝΕ..ΚΑΙ ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ... ΝΑ ΜΗ Σ΄ΑΝΑΖΗΤΗΞΩ.. 

ΤΗ ΜΟΙΡΑ ΜΗ ΚΑΤΑΡΑΣΤΩ...ΤΣΗΣ ΤΥΧΗΣ... ΜΗ ΤΑ ΡΙΞΩ..

Είχα το γω το Όνειρο...μη βρέξει και μη στάξει... 

αναθεμάτη... τη στιγμή, α που τα κάνει στάχτη..

Ειν' η Ζωή..λόγω τιμής...παραξενιές γεμάτη... 

πολλούς ανθρώπους συναντώ...μα σ΄όλους λείπει...κάτι..

Για όσα χριστέ μου... έδωσες...σ΄ ευχαριστώ και πάλι... 

ποιος ...με τη μοίρα τα βαλε...και πέρα να τα βγάλει...

Στης νύχτας τις διαδρομές...του πόνου τα μαχαίρια... 

ώρα... που ε φανήκανε... στον Ουρανό Αστέρια....