Νοέμβρης.... του Μανώλη Κρητικόπουλου

. .Νοέμβρης. . . 

Πόλλες φορές μελανχολώ...μ'ότι 'χει λάχει μ' έβρει... 

Και μοιάζω στο φθινόπωρο...και στο χλωμό Νοέμβρη..

Λύνω το νήμα τσι ζωής...σύργουλευτα με χάρη... 

Μ' αυτό μπερδένει αξαργιτού...και γίνετε κουβάρι.. 

Λογάδες κι όρμηνάτορες...χίλιοι κλουθούν ξοπίσω... 

Καθ' είς με παραγγέλματα..το κόμπο πως θα λύσω... 

Σκυφτός γροικώ με προσοχή...τά μου δηγούνται όλα... 

Μ' αυτοί σα βγούν την πόρτα μου...μ' έχουν ξεχάσει κιόλα... 

Πέρνω αγκαλιά την θλίψη μου...κι αρχίζω μοιρολόγια... 

Χάρη να πιάσω δε μπορώ..στ' άερινα τους λόγια... 

Τρέχουν τα μάθια μου βροχή... έν' αλμυρό λιμάνι... 

Φθιάχνουν που μοιάζει θάλασσα...μα 'γω τους λέω φτάνει... 

Κι ότι να ιδώ πως φρουκαστούν...πιάνω και τα σφαλίζω.. 

Κι έτα στο σκότος που θωρρώ...όνειρα πάλι χτίζω... 

Και ξαναβάνω χερικό..στσ' έλπιδας το θεμέλιο.. 

Ν'ανεστηλώσω τσι χαρας... το γκρεμισμένο γέλιο... 

Σα ειδώ την πέτρα μιά και μιά...να μπαίνει απάνω σ'άλλη... 

Χανετ' η θλίψη κι αρχινά...η πεθυμιά μου πάλι...

'νοίγω τα μάθια μπιστικά...ώς είχανε σφαλίσει... 

Θωρρώ το νήμα της ζωής...κι ο κόμπος έχει λύσει...!!!