Ρίμες Βασίλη Χατζάκη
Ζάλο βαρύ κρυγιό κορμί και προπατώ χαμένος
σε τόπο που 'ναι άγνωρος και μοιάζει στοιχειωμένος
Δεξά ζερβά μου σκοτεινά λουλούδια δεν ανθίζουν
θωρώ αθρώπινες σκιές που λιβανιές μυρίζουν
Γροικώ το κλάμα συγγενών μα δε θωρώ κιανένα
αφού τα μάθια μου κλειστά είναι και σφραγισμένα
Σε κόσμους δυο ανάμεσα φαίνεται πως ανήκω
γιατί βαδίζω στη σιωπή και μου φωνάζουν "σήκω"
Θέλω να βγάλω μια κραυγή μα εμιλιά δεν έχω
για να τους πω πως τη σιωπή ετούτη δεν αντέχω
Στο μονοπάτι τούτονά που μπήκα να περάσω
σε τόπο που 'ναι άγνωστος κατέχω πως θα φτάσω
Τάξε μυρίζει θάνατος και λιβανιά γροικάται
φαντάσει ο τόπος επαε κι όποιος περνά φοβάται
Θωρώ γνωστούς και συγγενείς φίλους αγαπημένους
να με ακριβοχαιρετούν που τσοι 'χα ξεχασμένους
Φτάνω στον τόπο τση σιωπής κι όλοι 'ναι μαζωμένοι
ω την παντέρμη υποδοχή απου με περιμένει
Ήντα καλοσωρίσματα είναι απου μου κάνουν
με γλέντι υποδέχουντε αυτούς που θα ποθάνουν
Ασκομαντούρες και βιολιά λαούτα μαντολίνα
και λύρες παίζουν και χορό σέρνει μια μερακλήνα
"Έλα και πιάσε στο χορό" γροικώ και μου φωνάζει
"τους μερακλήδες ρέγομαι πάντα να κανω χάζι"
Δειλά δειλά το ζάλο μου σέρνω κι εγώ να πιάσω
με το χορό το φόβο μου μπας και τονε ξεχάσω
Βήματα κάνω σταθερά σαμε να συνηθίσω
στον κόσμο τούτο απο δα κι ύστερα πως θα ζήσω
Θα το δεχτώ σιγά σιγά και δε θα με πειράζει
πως κρύο χώμα μάρμαρο και πλάκα με σκεπάζει
Μου 'πανε πως αβάσταχτος ειν' του νεκρού ο πόνος
μα συνηθίζεται κι αυτός όσο περνά ο χρόνος
Λίγο καιρό εις στο κορμί τα μαύρα θα φοριούνται
και στα συναπαντήματα μόνο θα σου θυμούνται
Θα παίξω το τζαμπάκι μου να κάνω το χορό μου
να πω πως γλέντησα κι εγώ σκιάς με το θάνατό μου
Κι αν μετα θάνατο ζωή υπάρχει όπως λένε
οι μερακλήδες του ντουνιά δεν πρέπει να με κλαίνε
Χατζάκης Βασίλης
Είσαι στη δίψα μου νερό στα ξεραμένα χείλη
το "κάτι περισσότερο" απ' το "απλώς δυο φίλοι"
Στην κάψα μου εγίνηκες εσύ ο ασκιανός μου
στο σήμερα ολόκληρος ο κόσμος ο δικός μου
Xατζάκης Βασίλης
Σ' είχα δε σε ' χω σ' έχασα ζεις και ζωή στερούμαι
για σένα είμαι παρελθόν μα'γω όμως σε θυμούμαι
Γελάς πονώ μιλείς σιωπώ μου λείπεις δε σου λείπω
με λες ανάμνηση κι εγώ καρδιάς μου κάθε χτύπο
Να με θυμάσαι που και που γιατί 'χω συνηθίσει
να μ'αγκαλιάζει η σκέψη σου κι ας έχουμε χωρίσει
Χατζάκης Βασίλης
Μια θάλασσα τα μάθια τζη κι όποτε με κοιτάζει
γίνεται κύμα του σεβντά απου με αγκαλιάζει
Κύμα σεβντά ερωτικό το μπλάβο τω μαθιώ σου
και με χτυπά κάθε μαθιά κι είμαι στο έλεός σου
Έρχεται σαν τα κύματα απάνω μου η μαθιά σου
και θα πνιγώ στη θάλασσα φώς μου του έρωτά σου
Έχουν το μπλε τση θάλασσας και τ' ουρανού το χρώμα
τα μάθια σου... μη σταματάς... κοίτα με λιγο ακόμα
Να με κοιτάς να με χτυπά το κύμα του σεβντά σου
να γίνω άμμος πάνω μου να 'χω τον έρωτά σου
Κύμα σεβντά ερωτικό έγινε και μ' αρέσει
το βλέμμα σου απάνω μου κάθε απου θα πέσει
Χατζάκης Βασίλης
Ότι ακουμπώ αδιάφορο μ' αφήνει σαν τ' αγγίξω
κι αναζητώ το σώμα σου τσ' αισθήσεις να ξυπνήσω
Η επαφή στη σκέψη μου με το δικό σου σώμα
φταίει και δε με συγκινεί άλλη αγκαλιά ακόμα
Άγνωστος τόπος έγινε το στρώμα που πλαγιάζω
αφού δεν είσαι δίπλα μου εσένα ν' αγκαλιάζω
Την αγκαλιά σου αναζητώ πάλι με κάθε τρόπο
για ν' ακουμπώ τσ' αισθήσεις μου πάντα σ' ονείρου τόπο
Χατζάκης Βασίλης
Να 'ξερες τι προσπάθεια κάνω και πώς αντέχω
να σ' αγκαλιάζει η σκέψη μου να σε 'χει να μη σ' εχω
Παλεύγω με τσι σκέψεις μου και τυραννώ το σώμα
που άλλο κορμί σε ακουμπά ενώ με θες ακόμα
Άλλο κορμί σε ακουμπά στο στρώμα που πλαγιάζεις
μα 'μένα έχεις στη σκέψη σου και με σφιχταγκαλιάζεις
Με τα δαχτύλια του μυαλού ο γείς τ' αλλού ακουμπούμε
γιατι απαγορεύεται σε επαφή να ρθουμε
Είναι κρυφό παράνομο και απαγορευμένο
πληγή που να κρατώ ανοιχτή πάνω μου επιμένω
Σ' έχει δε σε 'χω αγκαλιά σ' αγγίζω με τη σκέψη
και σε κρατώ σφιχτά σφιχτά κι απόκεια μη σε κλέψει
Πες μου ποιός άλλος και γιατί θ' αντεξει αυτό που ζούμε
να θέμε να 'μαστε αγκαλιά κι όμως να μη μπορούμε
Χατζάκης Βασίλης
Επιμέλεια Αφιερώματος:Έρικα Τζαγκαράκη
