Ρίμες - Μαντινάδες Πόπης Νταβιγλάκη
"Μεράστρι"
Κάποιος ξενύχτησε ξανά μέσα στου νου του τα στενά...
ομάδι με τις μοναξιάς του την κραυγή..
δώρο του κάνει παρελθόν και το παρόν του καίει....
ανάσα παίρνει δυνατή μα δε πειράζει λέει...
Έμαθε μια ζωή σκυφτός ...της μοίρας του νά 'ναι πιστός
να μη της αντιτείνει... κι έτσι βραδιές σαν και αυτή
πέτρα στο μπέτι του φορεί και παίρνει κάθε ευθύνη ...
πέτρα που απ' τ' όνειρα... ξεσέρνει και γκρεμίζει....
κι ένα δε 'φήνει άθικτο να τό 'χει να ελπίζει...
σαν φυλακτό είχε κρυφά.. κρατήσει μόνο ένα....
από τη μοίρα μα κι' αυτό το γκρέμισε το ψέμα...
η΄φαντασία μοναχά της σκέψεις του παρηγοριά...
'φαίνει τις πεθυμιές του....κι έτσι μεράστρι όντε θα βγει...
κουράγιο δίνει στη ψύχη και βρίνει τσ' αντοχές του....
Αν είμαι ήλιος σβήσε με...αν χιόνι να με λιώσεις...
κι αν είμαι λάθος...τίμημα που δε θα μετανιώσεις...
Δωσ' μου βροχής τ' αγκάλιασμα....ήλιου τη ζεστασιά σου...
κάτι απ' του λίβα τη φωτιά... φόρεσε στα φιλιά σου...
Θα σου φωνάξω Σ' αγαπώ...φώναξε 'συ πιο πάνω...
το όνειρο πραγματικό...να γίνει το μεγάλο....!
Κλέψε νοτιά τον ψίθυρο...και άρωμα του μπάτη...
και πες μου αυτό που νιώθουμε... ότι δεν είναι απάτη...!
Νταβιγλακη Πόπη 26/10/2014
Κάτεχε ότι αγαπώ..... ψέμα δεν το τυλίγει...
χαρίζω πάντα από καρδιάς ...κι ας το εκτιμούνε λίγοι..
ότι φωλιάσω στην καρδιά...δύσκολα το 'ποβγάνω...
μα δε θα γίνω και χαλί.. να πορπατούν επάνω...
δε δίνω χάδι τρυφερό...φιλί κανακεμένο....
όταν δεν τό 'χει η καρδιά με χτύπο αναθρεμμένο....
όπου περίσσια αισθανθώ...φεύγω προτού το πούνε...
κι αν κλαίω...τους χαμογελώ..σαν λεν πως μ' αγαπούνε..
. κι αν λίγα σου φανήκανε τα σού 'χω χαρισμένα...
τώρα που φεύγω σύγκρινε...την κάθε μια με εμένα..
Νταβιγλάκη Πόπη 26/10/2014
Νταβιγλάκη Πόπη 21/1/2014
σαν το παιχνίδι σε θωρεί ...
Χρησιμοποίησε ότι θες μα όμως την την ψυχή μου.....
μη το τολμήσεις για δε θες να δεις την δυναμή μου...
να δεις πως θ' ακτινοβολεί το Σ' αγαπώ ακόμα...
στάζουνε τα ματάκια του απ' το παράπονό του....
καρδιά μου ποιος συννέφιασε την λαμπερή ματιά σου...?
και σε βροχή από δάκρυα πνίγεις τα όνειρα σου....?
νιώσε κι ας είναι μια φορά το νιώθω απ' το νομίζω...
Φονιάς είναι ο τρόπος σου ....που δίκη δε σηκώνει..
αφού κανείς δεν τα θωρεί τα νιώθω που σκοτώνει....
Τα λογία σου βαθιές πληγές ανοίγουν δίχως σφαίρες....
κι εγώ μετρώ αντί χαρές μέρες μου τελευταίες.....
Πόσο πόσο ν' αντέξει η καρδιά τ' αναστενάγματά σου...
να Σ' αγαπά να την πονείς ...κι αυτή να λέει μαγκιά σου...
Καρδιά 'χω και καταχτυπά στο στήθος κι όχι πέτρα....
πως να τσι πω στ' αντάλλαγμα τα αισθήματά σου μέτρα;
Πέτρινη θά θελα καρδιά νά 'χω να μη λογιάζω.....
που τα φτηνά αισθήματα να μη τα λογαριάζω....
Μια καρδιά που αγαπά δε πέφτει σκαλοπάτια....
και κουρελή νά 'χει σεβντά τον βλέπει σε παλάτια.....
Κάμε αγάπες όσες θες ....μη με υπολογίζεις....
μα σαν θα 'κούς το Σ' αγαπώ για μένα θα δακρύζεις...
Κάμε...κάμε αγάπες όσες θες ...όμως σαν τη δικιά μου....
αληθινή δε θα βρεθεί στο δρόμο σου καρδιά μου....
Να βρεις... να βρεις μωρέ να σου το πουν
μα... σύγκρινέ το με αυτό ...
φεγγάρι σε ζηλεύω.....
γιατί μπορείς και αγκαλιά....
δίνεις σ' ότι λατρεύω....
αγέρι στείλε της νυχτιάς....
τ' άρωμα να μυρίσω....
στης σκέψης το ξεγέλασμα...
την αγκαλιά να ζήσω....
Πόπη Νταβιγλάκη....
24/5/2013
ώρα καλή και στο καλό σου λέω και γελάω...
Παρακαλώντας το Θεό το βλέμμα μη γυρίσεις...
μη τύχη και στα μάτια μου καθρέφτη αντικρίσεις...
Που 'ναι θολός και ράγισε και στο αντίο σπάει...
λυγμούς το βλέμμα μαρτυρά στα δάκρυα που κυλάει...
Με κόπο πείσμα εγωισμό στένω της μοίρας μπέτη...
εσύ μονάχα μη σκιαστείς ξερό κάμω καερέτι...
Άνοιξε βήμα και γοργά φύγε μη τυραννούμαι...
μά 'χω πολλές σου θύμησες γλυκές να αποξεχνιούμαι.. ..
Που όταν θα νιώθω μοναξιά όταν θα νιώθω πόνο...
θα ανοίγουνε μια αγκαλιά κι εκεί θα σ' ανταμώνω....
Φύγε λοιπόν κοίτα μπροστά και πίσω μη γυρίζεις....
μα ένα βιος στη σκέψη μου αγάπη θα θυμίζεις....
Από τις λίγες κι άξιες το πάντα που κερδίσαν....
και μια ζωή κέντρο καρδιάς μόνιμα κατακτήσαν....
Για τα ψεύτικα χαμόγελα που εισπράξαμε, με αντάλλαγμα κομμάτια της ψυχής μας.....
Για τα δάκρυα που μεταμορφώσαμε σε χαμόγελα, με λαμπερά βλέμματα,για να μη πληγώσουμε άτομα που αγαπήσαμε....
Σε μαχαιριές πισώπλατες που χαϊδέψαμε, ματώνοντας τα χείλη μας,για να μη δυσαρεστήσουμε άτομα που πιστέψαμε....
Σε φιλίες που έβραζαν σαν ηφαίστεια ....και πέταγαν τη λάβα τους σπίθες σπίθες δήθεν άθελα....
Επίσης για τα εξαγριωμένα σκυλιά που συναναστραφήκαμε...ξέροντας ότι θα μας δαγκώσουν, κι όμως ελπίζαμε ότι θα τα δαμάσουμε με την αγάπη μας.....
Για τα ψέμματα που κατάπιαμε αμάσητα....από ΤΑΚΤ.......Ενώ ξέραμε την αλήθεια....
Για τα άτομα που μας σκούπισαν τα δάκρυα, με ροδοπέταλα,που όμως αντί να μας μείνει το άρωμα , έχουμε ενθύμιο γρατζουνιές........
Για άτομα που δεν πιστέψαμε....και που όμως ζωγράφισαν τις ομορφότερες σελίδες στο βιβλίο της ζωής μας....!
Τέλος για τους ανθρώπους που λειτουργούν, σαν ΆΓΕΛΟΙ στη ζωή μας χωρίς κανένα όφελος....!
Ακόμα ένα χειροκρότημα για την παιδική αφέλεια που μας διακατέχει,και παρόλα αυτά δεν αλλάζουμε με πείσμα ούτε ένα χιλιοστό του χαραχτήρα μας,ΤΙΜΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΑΡΧΈΣ ΜΑΣ......
Α! και ένα μεγάλο ευχαριστώ...στον καλύτερο καπετάνιο της ζωής μας......
ΤΟ ΜΑΞΙΛΑΡΙ ΜΑΣ !!
Πόπη Νταβιγλάκη 14/1/2014
χαβιάρι να 'χουν οι πολλοί… εγώ δεν δοκιμάζω!…
μ' αγάπη ντύνε τους εχθρούς ...από τη σιρμαγιά μου..
παιδιού να δω χαμόγελο... στο πρόσωπό σου απάνω
να σου κρατάει συντροφιά... μέχρι η αυγή να φέξει...
κι ας είναι η αγάπη σου..... το πιο στενό μου ρούχο...
Ακραία φαινόμενα καιρού...μα διόλου δε με νοιάζει...
αφού σαν δω τα μάτια σου σ' όλο τον κόσμο λιάζει..
Από βραδύς στο όνειρο...αυγής η πρώτη σκέψη...
ανάθεμά τον για σεβντά...α δε με καταστρέψει...
Απ' το δικό σου όνομα..άλλο δε θα προφέρω....
χώνω το μά 'ναι δύσκολο.... πως θα τα καταφέρω..??
Απού η κάθε μια μορφή...με τη δική σου μοιάζει...
και κουζουλού χαμόγελο...το πρόσωπό μου βγάζει...
Νυχτώνει και επιμένω εγώ…
πάλι για σένα ξενυχτώ…
κι όσα δε σού είπα σ’ αγαπώ…
τώρα στα τραγουδάω...
άυπνα δικά σου λόγια...
και τα χάδια σου στο σώμα...
σαν νεράιδες σαγηνεύουν ...
και τη σκέψη μου παιδεύουν..
διακαές το επιθυμώ μου…
που ξεχνάω τον θυμό μου…
και στις σκοτεινές τις νύχτες…
άτιμοι… πόθοι αγύρτες..
μες το μαύρο τους το χρώμα...
βλέπω τη μορφή σου ακόμα...
και στα νυσταγμένα μάτια ..
οι ελπίδες μου καράτια..
στου καημού τα συναξάρια....
κάποιες νύχτες παλικάρια....
με κερνάνε αναμνήσεις ...
και μου τάζουν θα γυρίσεις...
βγαίνει η σκέψη στο σεργιάνι …με τον πόθο μου αλάνι…
άτιμη σκεψη τροτέζα δίνεις αναμνήσεις πρέζα….
δε γουστάρω μα φουμάρω…. και με τον καημό φλερτάρω…
μια γελώ και μια δακρύζω…. και πολλές φορές σε βρίζω…
αφού μέσα έχεις κρατήσει ότι θα με γονατίσει…
μες τη μνήμη μου δεν έχω τόπο που να μη τον έχω…
που να πω δεν είναι μέσα… κι έτσι ν’ αποκτήσω μπέσα…
λήθης τόπο να διασχίσω… και στο μέλλον να βαδίσω
Όρκο του Θεού να δώσω… μη ξαν’ αγαπήσω τόσο!
τα πάντα για μένα είσαι εσύ...
σου είχα πει...
Θα σε προσέχω σαν παιδί...
μου είχες πει ..
πρόσωπο αν είχε η χαρά θα ήταν.. εσύ...
δες τη χαρά....γεννά φαρμάκι...
κι απ' τα μάτια μου κυλά...!
πόσες υποσχέσεις τώρα αναιρείς
πόσα όνειρα πετάς ανώριμα
πόσα Σ' αγαπώ ρίχνεις στον γκρεμό...
χωρισμού μπαξίσι...πόνου φιλοδώρημα...
και 'γω εδώ να καρτερώ..
στου χωρισμού σου τ' αδιέξοδο...
διέξοδο...
να προσπαθώ μήπως και βρω...
για το φαρμάκι του...
αντίδοτο ανέξοδο..
μα τι θα βγει πια πληρωμή...
θα ξεκλειδώσει της καρδιάς την φυλακή
που το κλειδί....
μονάχα εσύ τό 'χεις στα χείλη...
και το δίνεις σαν φιλί...
Στην προσευχή μου κάθε αργα...λέω το ονομά σου...
να γίνουνε αληθινα τα πεθυμά η καρδιά σου...
Εκούρνιασα τη σκέψη μου...πάνω στη θύμησή σου...
να ξεγελάσω την καρδιά πως βρίσκομαι μαζί σου...
Νάζι της φαντασίας μου...κι απόψε η μορφή σου...
Θε μου και τι δε θά δινα για μια στιγμή μαζί σου...
Η σκέψη μου στη σκέψη σου..... βρίσκει ραχάτι μόνο....
αρέσει....... δεν αρέσει σου..με ινάτι θα τρυπώνω...
Στη φεύγα μου δε γκρέμισα... μα σ' άνοιξα τους δρόμους...
το βάρος της αγάπης μου....σου πήρα απ' τους ώμους..
Στη λαίλαπα του χωρισμού..
χάρη ζητάω του Θεού...
έλεος να να με σώσει...
από αξημέρωτες βραδιές...
του νου που έμεινε στο χθες...
κι άφεση να μου δώσει...
αρχίζω τις γυροβολιές...
πίνω το δάκρυ μου γουλιές...
στη Γη βαριά πατάω....
στη παραζάλη μου αγνοώ
του εγωισμού το απαιτώ...
και σένα αναζητάω...
η νοσταλγία μου σκορπά...
των αναμνήσεων φωτιά...
κι ότι αγαπώ το καίει...
με το εγώ μου στη γωνιά ...
να μου φωνάζει δυνατά...
ΔΕΝ ΚΛΑΙΝΕ.. ΟΙ ΘΑΡΡΑΛΕΟΙ
Έψαξα γράμματα μαγικά...
και έγραψα το σ' αγαπώ...
έτσι ώστε όποτε σε σκέφτομαι....
να το ακούς ψιθυριστά...
που να μη νιώθεις μοναξιά...!
Ζήτησα από τη νύχτα να χαμηλώσει...
και μάζεψα λίγα αστέρια...
και τα κέντησα στο σεντόνι σου....
για να μην αισθάνεσαι φόβο..!
προσκάλεσα την ονειρονεράιδα...
να σου ζωγραφίσει....
το πιο απατηλό σου όνειρο...
για να το ζήσεις...!
προσκάλεσα και παρακάλεσα....
Αγγέλους μουσικούς...
να σε νανουρίσουν......
με την πιο γλυκεία μελωδία...
και να σου τραγουδούν τρυφερά...
ότι επιθυμείς να ακούσεις...
μέχρι να αποκοιμηθείς...!!
Τα χείλη μου ένα φρούριο....νιώθω..λόγια κλειδώνω....
η σκέψη μου δραπέτισσα...κι ως θέλω σ' ανταμώνω...
Ψέμα ένα είναι ικανό...όλα να τ' ανατρέψει....
και ότι καλό αισθάνθηκα...με μιας να καταστρέψει...
Θα ειμαι για σενα..μια πληγη..θα ειμαι για σενα πονος...
Η πρωτη σκεψη της αυγης...της νυχτας τελευταια...
Θα ειμαι αυτο που προκαλει...το γελιο και το κλαμα...
Των νιωθω η καταρα σου τ' αναθεμα της σκεψης....
Του ισως θά' μαι φοβος σου... να μη ξαναπερασεις...
Τη γλώσσα έχεις του μυαλού...φαίνεται σπουδαγμενη...
γι' αυτό κρατείς..τη σκέψη μου στη σκέψη σου δεμένη...
Σαβανωσα τη σκεψη μου...
σ’ εθαψα στο μυαλο μου...
κι αν ειδες δακρυ να κυλα..
ηταν για τ’ όνειρό μου....
Να μη με λες αγάπη σου....γιατί με διαολίζεις...
η προδοσία σου πληγή.... κι αγάπη δε θυμίζεις...
Ποτέ μου δεν περίμενα να με πληγώσεις τόοοσο......
και να μη πω μία φορά .....μετάνιωσα ωστόσο......
Νταβιγλάκη Πόπη 26/7/2014
Πόσα θέλεις...πες μου πόσα..
να μου πεις...όπως και πρώτα...
μείνε εδώ...γιατί αν σε χάσω....
του θανάτου...θα πλαγιάσω...
πονάνε τώρα οι στιγμές...
αφού μου κλέβεις ότι χθες...
μ' έκανε να γελάσω...!
η νύχτα μάνας αγκαλιά...
να μου κρατάει συντροφιά...
να σε ξεχάσω....!
πες μου ποσά θέλεις..? πόσα...?
να μου πεις...ξανά τα όσα....
μ' έκαναν..να σε πιστέψω...
τις στιγμές να ανατρέψω...
βραδιές ασέληνες...από πανσέληνες...
και ότι ζήσαμε..με μιας το σβήσαμε...
η νύχτα κέρασμα....μάνας συμπέρασμα...
χαρίζει όραμα...του νου πανόραμα..
μορφή στολίδι μου...ζωής κεντίδι μου...
του νου ταξίδι μου.... το παραμύθι μου..
λόγια ατέλειωτα..στα αξημέρωτα...
βράδια του έρωτα....να ξεγελάσω..
ποσά θέλεις...?πες μου πόσα...?
να μου πεις...ξανά τα όσα..
μ' έκαναν...ξανά να κλάψω...
και να Σ' αγαπώ...να πάψω..
Νταβιγλάκη Πόπη 12/10/2014
Όσοι αγαπήσαν το χριστό...οι ίδιοι τον σταύρωσαν.....
κι όσοι τσ' αγάπης σύντραμαν....αυτοί και τη σκοτώσαν...
Νταβιγλακη Ποπη 9/10/2014
Μη κλαις μωρό μου..πάψε μπλιο..μη μαραζώνεις ...σώπα....
μα όταν σού ειπα Σ'αγαπω..απ' την καρδιά μου στό 'πα..!!
Νταβιγλάκη Πόπη 9/10/2014
Σαν δε μπορείς του Σ' αγαπώ το μέγεθος να δείξεις...
τιμή σιωπής του κράτησε..και μη το ξανά θίξεις...
Νταβιγλάκη Πόπη... 7/10/2014
"Υπόδουλος"... στους φόβους σου... έγινες...μα λυπάμαι....
που κάποτε... το θάρρος σου... μπεγιέντιζα θυμάμαι...
Ξεπούλησες την μπέσα σου... πέταξες την τιμή σου ...
όρκους σου καταπάτησες... μη χάσεις τη βολή σου...!
Νταβιγλάκη Πόπη 15/10/2014
Αριστερά στο μπέτη σου... ένα φιλί μου έχεις...
το χέρι βάνε στην καρδιά τη μοναξιά ν' αντέχεις...
Νταβιγλακη Πόπη 14/10/2014
Ένα... σποράκι απ τ' όνειρο κράτησα μόνο ένα...
το σπέρνω κι όλοι του οι ανθοί τυλίγουνε εσένα....!
και όσα αγκάθια έχουνε... τις ρίζες του πλεγμένες...
στο άρωμά σου... θά 'βρουνε τσι ελπίδες σκοτωμένες...
Νταβιγλάκη Πόπη 13/10/2014
Σε ψηλή κορφή,σ'εμαθα να ζεις...για τα χαμηλά ...δεν θα εκτεθείς...
Αετίνα μου καρδιά....που όπου αγαπάς....κόντρα στον αέρα ...μια ζωή πετάς...
Δάκρυα σκορπάς...μόνο στα κρυφά...μάνα σου η κορφή...βράχος η ψυχή......
Όσο κι αν πονάς ...πίσω δε γυρνάς...θες και συγχωρείς..δε παρακαλάς..
Αετίνα μου καρδιά...πως με τυραννάς..στο γιατί απαντάς...πώς με αγαπάς...
Σε ψηλές κορφές...μ' έμαθες μου λες...μα οι χειμωνιές...με μαργώσαν δες...
Περισσότερη Πόπη Νταβιγλάκη :psuhismouluhnos.blogspot.gr/
Facebook profile: www.facebook.com/popintaviglaki
Επιμέλεια Αφιερώματος:Έρικα Τζαγκαράκη
