Σκέψεις Ειρήνης Χρυσοβαλάντη Δρεττάκη

Τρείς μάγισσες από παιδί

Τρείς μάγισσες και τρείς ευχές , μου δώσανε , πριν χρόνια,,, να μη λυγάς , να τραγουδάς , και να γελάς , αιώνια,,,

Όμως η μία , έμεινε , και στέκω εδώ , ακόμα,,,, μα δε γελώ , δε τραγουδώ , κι όλο περνούν , τα χρόνια,,,

Από κοπέλι , έμαθα , στα δύσκολα , ν'αντέχω , σε κάθε πόνο , που θα 'ρθει , υπομονή , να έχω,,,

Χαμόγελα κι αν σκόρπισα , λίγη 'ταν , η χαρά μου,,, πάντα υπήρχε , αφορμή , να βγουν , τα δάρυα μου,,,

Τραγούδια είπα ,θλιβερά , δάκρυ και πόνου , ξόμπλια,,, κι ας στέκω , δεν θ'ακουσετε , χαράς γλυκά , τα λόγια,,,

Αυτές ήταν , οι μάγισσες , αυτές και οι ευχές τους,,, μα η μοίρα μου , δεν άκουσε , ποτέ , τις προσευχές τους,,,

Χρυσοβαλάντη Δρεττάκη 14/10/2014

Ονειρο απογευματινό,,,,

Ημουν παιδί , σε γειτονιά γνωστή , σε μέρη γνώριμα,,,, Γέλια , φωνές , χαρούμενες φωνες,,,,Μα ναί , είναι τα φιλαράκια μου , εκεί στο αδιέξοδο στην Ανάληψη,,, Ναι έτσι λεγόταν η γειτονιά μου,,,Φτωχική μα όλη μια οικογένεια,,,, Είναι έξω ο Γιάννης , η Ρίκα , η Ραλλού σε ένα κυνηγητό άνευ προηγούμενου,,,Πωπώ μπουγέλο,,,Μα τι ωραία αίσθηση , κυνηγητό κρυφτό χαλασμός γινόταν,,,,Μαζέυτηκαν κι άλλα παιδιά απο την πλατεία,,, Το σπίτι μου σε ένα πλακώστροτο , με τέσσερα μόνο σπίτια,,,,Πάλι φωνάζει η κυρά-Πραξία,,, Βρε παλιόπαιδα οι γλάστρες μου,,,,Αμέσως όμως μας πετουσε καραμέλες,,,Ωρα για διάβασμα , γνωστή φωνή,,,Μαμά λίγο ακόμα , δε χόρτασα , λίγο να παίξω,,,, Καλά παιδί μου μόνο να προσέχετε,,,Αν θέλετε να σας βάλω φαγητό , εδώ όλα τα παιδιά μαζί,,,,Ω μα ναί μαμά με τα παιδιά!!!!!!! Καθόμασταν στο μικρό απο μάρμαρο λευκό τραπέζι και αρχιζαμε κούτσου κούτσου να αδειάζουμε τα πιάτα,,,Ελα τώρα καμάρι μου , έλα να κάνουμε μπάνιο και μια επανάληψη για το σχολείο,,, Ωρα για ύπνο αγάπη μου,,,, Ονειρα γλυκά νεραιδένια μου , και το δωμάτιο ξεχύλιζε από την μυρωδιά την γλυκιά της μάνας μου,,,, Ξάφνου ξυπνώ , μα δεν είμαι παιδί,,,, Ακούω μόνο παιδικές φωνές,,, Ω μα ναι,,,Ο Νικόλας με το Γιώργο είναι , τα δικά΄μου παιδιά,,,Ομως δεν είναι μόνο αυτό , ακούω κι άλλη φωνή,,,, Σήκω μικιό μου , πήγε 6 , έλα να πιούμε καφέ ήρθα να σας δώ,,,, Μα γιατί πάλι βουρκώνεις , δεν θέλω να σε βλέπω θλιμμένη,,, Μα , μαμά ξέρεις,,,,,Ολα τα ξέρω μικρή μου νεράιδα , έλα σήκω!!!! Μα τι γλυκιά μυρωδιά , ήρθε η μαμά μου,,,,,,,,,,,,,,,,,,, Μύρισε βασιλικός και πάλι,,,,,,,,,!!!!!!!!!!

Χρυσοβαλάντη Δρεττάκη 02/11/2013

Ζωής ψιχάλες.....

Κοιτάζω το παράθυρο , ψιχάλες πάλι πέφτουν... Τι όμορφο συναίσθημα , ταξίδια του μυαλού.... Οι κάθε μία απ'αυτές , και μια ιστορία.... Ενα ταξίδι μακρινό , ξεκίνησε από που;; Σαν διαμαντάκια , στραφτερά , στο γκρί του ουρανού μου... γένημμα από νέφαλα , καθάριο είναι νερό... πέφτουν στο κρύο τζάμι μου , κι ακούω την καρδιά μου... θα ήθελα να έμοιαζα σ'εκείνες και εγώ... Είν' η ζωή τους συνεχής , όποια μορφή κι αν πάρουν... Από νερό γεννήθηκαν και γίνοντε ατμός... Μα όμως στην μαγεία τους , κανείς δεν αμφιβάλλει... μοιάζουν σαν ένα όνειρο , σαν κάτι μαγικό... Με δάκρυ να 'ναι του Θεού τις επαρομοιάζουν... Μια στεναχώρια πώς βαστά στον άνθρωπο καιρό... Κι όμως πολλοί όταν τις δούν εκείνονε δοξάζουν.... να μαλακώσει πάλι η γή , να πάρουνε καρπό... Αλλοι μιλούν για καιρικά , φαινόμενα ακραία.... το περιβάλλον άλλαξε , και έγινε αυτό.... όμως εγώ απλά θα πώ , είναι ζωής ψιχάλες... τα δάκρυα τα όνειρα , κι ελπίδες που βαστώ.... Κι έμεινα εδώ για να κοιτώ , το τζάμι να χτυπούνε.... θέλω να βγώ και μέσα τους , για λίγο να χαθώ.... Υπέροχη η αίσθηση , απάνω σου θα 'ρθουνε... χαίδεμα βαστούν γλυκό και σιγοτραγουδώ..............

Χρυσοβαλάντη Δρεττάκη 03/10/2014

ΟΝΕΙΡΟ ΗΤΑΝ ...........................

Εγεμισα του πόνου μου , τα αδειανά ποτήρια.... κι ήρθενε για παρέα μου , η μοναξιά η ίδια... κι είπε μου βαλε δύο κρασιά , απόψε να τα πιούμε... φαίνεται έχουμε πολλά , οι δυο μας για να πούμε... δε φτάνουν μόνο δυό κρασιά , τον πόνο να μοιράσω... βαλε να πιώ να ξεχαστω , λίγο να του ξεγνοιάσω... ήπιαμε και τα δυό κρασιά , κι είπαμε λόγια τόσα... απου δεν τόλμησε ποτέ , να πεί ποθές η γλώσσα... βαλε να πιούμε αλλά δυό , παράπονα μου καμε.... κι ασε απ΄τα μάθια να κυλούν , τα δάκρυα σου χάμε... ξεχάσαμε και πίναμε , ξημέρωσε η μέρα... και βρέθηκε η μοναξιά , να μου βαστα τη χερα... ευχαριστώ σε μοναξιά , για την παρέα απόψε... μα το σκοινί που με βαστάς , αν θέλεις ελα κόψε... παρέα με τη μοναξιά , μες του πιοτού τη ζάλη... σε σταυροδρόμι άγνωστο , η μοίρα μ'έχει βγάλει... ποιο δρόμο πες μου μοναξιά , σήμερα να τραβήξω... που σ'οποίο μπώ εσένανε , πάλι θα συναντήσω... αφού η αυγή ξημέρωσε , και δίπλα μου είσαι πάλι... ελα να αποκοιμηθείς , στην αδειανήμου αγκάλη... κι όντε ξυπνήσω να 'σαι εκεί , στην αναπνοιά τ'αέρα... για να μου πεις εγώ 'μαι εδώ , ψυχή μου καλημέρα... ξύπνησα κι ήταν όνειρο , και το πιοτό κι η ζάλη... μα η μοναξιά ήταν εκεί....στο ίδιο προσκεφαλι...

Χρυσοβαλαντη...Δρεττακη... 17/09/2014

¨Ονειρα ανεκπλήρωτα...

Κι όσο θα ζώ θα κυνηγώ , όνειρα μεταξένια.... ελπίδα αγάπης που 'χαμε εγώ κι εσύ του τότε... να 'ναι τα ομορφότερα , παραμυθιού βγαλμένα... που ζήσανε μοναδικά , από το πού στο πότε...

Ταξίδια κάνουν μαγικά , στο νου μου τις σελίδες.... βιβλία τόμους γράψανε στο άπειρο πολλά.... εβάσταξαν καλοκαιριά , μεγάλες καταιγίδες.... κι όμως εκεί παρέμειναν να είναι μαγικά...

Μιλούν γι' αγάπη κι έρωτα , χαράς και ευτυχίας.... ίσως ποτέ αληθινά μη βγούν απ' τον καιρό.... κι όμως εκείνα θα βαστώ , σανίδα σωτηρίας.... όταν βουλιάζω μέσα σου , μην τύχει και χαθώ...

Λόγια πολλά π'ειπώθηκαν , κι άλλα που 'ναι κρυμμένα.... ομολογίες τρομερές , σε έναν ουρανό.... κι όμως ποτέ δεν βγήκανε , αληθινά η ψέμμα.... στέκομαι εδώ και καρτερώ , το μέλλον τους να δώ...

Αναπολώ μιας εποχής , π'όνειρα κάναμ' όλοι.... και νοσταλγώ το γυρισμό , σαν έρθεις και φανείς....

Χρυσοβαλάντη Δρεττάκη

....Ποιο λάθος...

Να μπορουνα να σου 'λεγα , ποιο το παράπονο μου... Μα κρουβγω ντη την εμιλιά , στον αναστεναγμό μου...

Σκέψεις πολλές κι αμέτρητα , γιατί με βασανίζουν... Και δεν αφήνουν μια στιγμή , χαρές να σεργιανιζουν...

Ηντα 'καμα , που έφταιξα , τι λάθος εχω κάνει... Που πάντα για όλους ήμουνα , απανεμο λιμάνι...

Κι όμως ποτέ δε βρέθηκε , στην κάθε τρικυμία... Κανείς τη χερα να βαστα , μ'αγάπη κι ηρεμία...

Ούτε κι εσυ που ήσουνα , ο κόσμος ο δικός μου... Η σκέψη μου , η αναπνοιά , ακόμα κι ο Θεός μου...

Μαζί με τσ'άλλους διάλεξες , κι εσυ ν'αδιαφορήσεις... Κι όπου φανεί βαθειά πληγή , αλάτι να τση ρίξεις...

ΜΑ ΘΈΛΩ ΝΑ 'ΣΑΣΤΕ ΚΑΛΆ , ΚΙ ΕΤΟΎΤΟ ΝΑ ΘΥΜΆΣΤΕ... ΟΙ "ΠΡΙΝΟΙ" ΔΕ ΛΥΓΙΖΟΥΝΕ , ΓΙ ΑΥΤΌ ΜΗ ΜΕ ΛΥΠΑΣΤΕ...

ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΗ...ΔΡΕΤΤΑΚΗ... 11/07/2014