Τα στράφυλλα…(του Αντώνη Κουκλινού)

Σεπτέμβρης, ο μήνας που ξεσουβγιάζεται, κάθε νοικοκύρης, κάθε μερακλής και φίλος τση κούπας.

Τα πατητήργια σε πλήρη ετοιμότητα, να δεχτούνε τα σταφύλια.
Οι κόφες να κουβαλούνε το (γ)κόπο μας, απου το κρασάμπελο, οι τρυγητές να πηγαίνουν από κουρμούλα σε κουρμούλα και τα κοπελάκια να βαστούνε σταφυλάκια, να παίζουνε το τζαγκάρη.
Τζαγκάρη μια, τζαγκάρη δυό, τζαγκάρη τρείς και δέκα, ελέγαμενε.
Οι τζιτζίροι εχαλούσανε τον κόσμο και η κάψα έκανε τσι αθρώπους, να δένουνε άσπρα μαντήλια στσι κεφαλές τως να αντέχουνε στο λιοπύρι.
Να κάθεσαι το μεσημεράκι στο ν’ασκιανό σταυροπόδι και στη μέση το βρισκούμενο.
Ντομάτα, αγγουράκι, ελιές, ότι και να βαστάς στην εξοχή, έχει νοστιμάδα.
Όσοι είχανε περιουσίες, εκάνανε δανεικούς, μια στον ένα, μια στον άλλο.
Εμπαίνανε στα πατητήργια, ανεσηκώνανε τα παντελόνια σάμε τα γόνατα και με τα πόδια, επατούσανε τα σταφύλια.
Ο μούστος στα κρασοβάρελα για το κρασί και μια (μ)πάρτε για τη μουσταλευριά και τα κιοφτέργια. 
Με τα στράφυλλα γεμίζανε τα βαρέλια, να πάνε αργότερα για τα καζανέματα, να βγάλουνε τη ρακή.
Δυστυχώς σήμερο, οι μυρωδιές αυτές εξαφανίζονται.
Όλα έχουν το τίμημα.
Νοσταλγούμε το παλιό, αφού το εξαφανίσαμε από τη ζωή μας.
Η ανεμελιά στη καθημερινότητά μας δεν υπάρχει πιά.
Το έχω ξαναπεί.
Φτιάξαμε σπίθια που μας εκδικούνται.
Γεμίσαμε πρίζες τσι τοίχους, βάλαμε ένα σωρό συσκευές να δουλεύουν νύχτα μέρα, για να μας χρεώνουν.
Σκεφτείτε το, σε κάθε δωμάτιο και μια τηλεόραση, καμιά φορά οι πρίζες δεν αρκούν να φορτίσουμε τα κινητά.
Το αμάξι από εξυπηρετικό εργαλείο, έγινε μόστρα να δείξουμε πιοί είμαστε.
Χάσαμε το μέτρο δυστυχώς.
Πράγματα που μας έδιναν συναισθήματα χάθηκαν.
Ένα απλό θα σας πω.
Μια φωτογραφία είχε μια ιεροτελεστία να την αποχτήσεις.
Δέστε σήμερα, με το κάθε κινητό, σε κάθε στιγμή, χωρίς λόγο, αποτυπώνουμε ανούσια πράγματα και τα δημοσιοποιούμε φυσικά, για να δείξουμε το ΕΓΩ ΜΑΣ.
Ξεφτίζουν τα πάντα γύρω μας, δεν βρίσκουμε τίποτα να μας κεντρίσει το ενδιαφέρον.
Μέσα σε ένα μαραφέτι (στικάκι) φορτώνουμε μουσική, που τις περισσότερες φορές, αντί να μας ηρεμεί, μάλλον μας εκνευρίζει.
Το χειρότερο όμως απ’όλλα είναι ότι δεν μιλάμε μεταξύ μας.
Και άνθρωποι που δεν επικοινωνούν στη καθημερινότητά τους, όταν ανοίξουν τα στόματα, μιλάνε μιά άλλη γλώσσα.

Τη γλώσσα της φυγής από το δρόμο της ευθύνης.
Και αυτό σήμερα το μεταφράζουν…ασυμφωνία λέει χαρακτήρων.
Συμβουλή… έστω για μία μέρα, μην ανοίξετε τηλεόραση, μην πάρετε μαζί σας κινητό, μην μπείτε στο διαδίκτυο, απλά κάντε κάτι απλό.
Με ένα μολύβι και ένα χαρτί, εκφραστείτε πως νοιώθετε για την καλή σας η τον καλό σας, το φίλο, τον αδερφό, το πατέρα, τη μάνα.
Δώστε του να το διαβάσει, είναι η καλύτερη αρχή να αρχίσετε να μιλάτε.
Όπως λέγαμε και στη πρώτη τάξη…Α, Β, Γ, Δ.
Σας ευχαριστώ για την κατανόηση….Αντώνης Κουκλινός.