Της Ζωής μου ναυάγιο ...της Ειρήνης Χρυσοβαλάντης Δρεττάκη

Της ζωής μου ναυάγιο

Ομίχλη... και μια καταχνιά , γέννημα αντάρας πάλι βροχή , αέρας δυνατός , μου παίρνουν το κεφάλι

Ζαλίστηκα στην δύνη του , και το μυαλό γυρίζει μα κάπου εκεί στο άπειρο , ο ηλιος ξεχωρίζει

Απλώνω χέρι να πιαστώ , δεν τον αγγίζω πάλι λυσσομανάει ο άνεμος , ως πέρα τ'ακρογιάλι

Νιώθω τη θάλασσα σιμά , να 'χει περίσσα κάλλη;;; ψάχνω τη μα δε φαίνεται , απόσταση μεγάλη

Σε ακρογιάλι έρημο , φτάνω σε μαύρο χάλι μου φαίνεται πώς ήτανε κάποιο παλιό λιμάνι

Ναυάγιο στην άκρα του Θέ... μου τι μαρτυράει ποιός άνεμος το ρήμαξε , ποιό κύμα το χτυπάει

Πλησιάζω στα παράθυρα , θολό πολύ το τζάμι μια χαραμάδα ανοιχτή , και σκύβω το κεφάλι

Βρίσκω μονάχα ενθύμια , παλιές φωτογραφιές κιτρινισμένο το χαρτί απ' τις κακοκαιρίες

Με ένα βλέμμα ποιο βαθύ , ξάφνου τι ξεχωρίζω σε μια απ'αυτές δυο προσωπα , νομίζω τα γνωρίζω

Εγώ;;;;; κι εσύ;;;;;; πώς γίνεται;;;; τι φτιάχνει πάλι η μοίρα;;;;; 

βλέπω χαρές και δάκρυα , μες τη ζωη που πήρα

Μα ναί !!!! τώρα κατάλαβα , θυμήθηκα νομίζω Είν' η δική μου η ζωή , ναυάγιο στο γκρίζο,,,,,,