Τ ' ονείρεμα της Παναγίας....του Μανώλη Κρητικόπουλου

Ακούστε 'πα μιά αθιβολή...που 'χω στο νού φερμένη...

Που δε θυμούμαι πότε, πού,... ποιός μου 'χει λεωμένη... 

Μάνα κοράσο εγέννησε...μ' απ' εις διπλοχρονιάζει...

Η κόρη δε πορπάτηξε...όφου βαρύ μαράζι... 

Ένα τσι τί πεψεν ο θιός...αμοναχό κοπέλι... 

Κι είν' απ' την μέση ντου νεκρά...'ποκατωθιό τα μέλη...

Γιθιές,βοτάνια,γιατρικά...δε ντου φελούν γ-ή μάγια... 

Κι ήπεσε με τσι προσευχές...και παρακάλιε τ'άγια...

Και ήπεσε στην παναγιά...η Μάνα και στα θεία... 

Και το κοράσο εβάφτισε...και τό βγαλε Μαρία... 

Την νύχτα που το βάφτισε..και χριστιανάκι εγίνει...

Την ονειρεύει η παναγιά...παραγγελιά τση δίνει... 

Λέει...σηκώσου την αυγή...και ξύπνα την Μαρία... 

Να βγείτε στο καμπαναριό...πάνω στην εκκλησία... 

πέτρα να κάμεις τη γ-καρδιά...και πέταξε ντη κάτω... 

Κι άν έχεις πίστη θε να δείς...το θάυμα τω θαυμάτω... 

Κι ενεσηκώθει την αυγή...η Μάνα η πικραμένη... 

Παίρνει την κόρη αγκαλιά...στην εκκλησά ανεβαίνει... 

Μια κούκλα η κόρη...εβάστουνε σφιχτά...στη μιά τζη χέρα... 

Κι η Μάνα ελιγοψύχισε....εκείνη την ημέρα.... 

Χάνει την πίστη και πετά...την κούκλα της Μαρίας... 

Κι αυτή ολόθρη εστάθηκε...στην μέση τση πλατείας... 

Ως είδ' η Μάνα τ'όνειρο...να ξεδιλιένει ομπρώς τση... 

Μετανοεί και χαχαλιές...έκανε το σταυρό τση... 

Και ξανανθίζει η πίστη τζη...που μια στιγμής μαράθει ... 

Πετά τή κόρη μα 'ναι αργά...γιατί το θάυμα εχάθει... 

Ξανοίγει χάμε και θωρεί...την κόρη νεκρωμένη... 

Και μια κολύμπα αίματα...τριγύρω λιμνιασμένη.... 

Μα όσο σκληρό κι άν 'κούγετε ..αυτή 'ναι η αλήθεια... 

Με δίχως πίστη μη ζητάς...άπ' άγιο βοήθεια....

Άν σ' ονειρέψει Άγιος...το θέλημα ντου κάμε... 

Και βάλ' το χέρι στη γ-καρδιά...κι όπου σε πέψει άμε...!!!

Μανώλης Κρητικόπουλος