Είμαι μαμά… και δεν είμαι τέλεια…Της Έρικας Τζαγκαράκη
«Είσαι η πιο όμορφη μαμά του κόσμου!»
«Φτιάξε μου λουκουμάδες μανούλα!!! Κανείς δεν τους κάνει πιο νόστιμους!!!»
«Έλα να παίξουμε ποδόσφαιρο μαμά! Εσύ όλα τα μπορείς!»
«Τι εννοείς δεν μπορείς να μου συναρμολογήσεις το τρενάκι; Είσαι μαμά μου και μπορείς να κάνεις τα πάντα!!!»
Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει αυτές τις φράσεις από τα λατρεμένα μας πιτσιρίκια; Πόσες φορές δεν μας έκαναν να υπερηφανευόμαστε που είμαστε μητέρες;
Πόσες φορές δεν αισθανθήκαμε υπερηρωΐδες - απλά και μόνο επειδή καταφέραμε και «σώσαμε» τον τεράστιο πύργο από τουβλάκια που είχε χτίσει ο μικρός μας αρχιτέκτονας στη μέση-μέση του σαλονιού-, υπό την απειλή της μπάλας που κατευθυνόταν με ταχύτητα φωτός, επάνω στο τέλειο παιδικό οικοδόμημα;
Αλήθεια, δεν υπήρξαν φορές που κλάψαμε από συγκίνηση, όταν δύο παιδικά χεράκια τυλίχτηκαν με λατρεία γύρω από το λαιμό μας, για να μας δείξουν πόσο ευτυχισμένα τα κάναμε που τρέξαμε μαζί τους στην άμμο, που φτιάξαμε ονειροπαγίδες στην αυλή, που μασουλήσαμε πατατάκια, κάνοντας κρατς κρατς στην κατάμεστη αίθουσα ενός κινηματογράφου;
Πόσες φορές δεν γίναμε συνωμότες στις αταξίες τους, και πόσες ακόμα δεν μαρτυρήσαμε στη γιαγιά ότι δεν μπορούμε με τίποτα να καταπιούμε αυτό το κατασκεύασμα που ονομάζεται «Σπιτική λεμονάδα»;
Είμαστε μαμάδες, που υπήρξαμε παιδιά… Κατανοούμε τη δυσαρέσκεια των παιδιών μας στα πρέπει και τα μη… και κάποιες φορές ξεφεύγουμε από τα όρια που έχουμε οι ίδιες βάλει στον εαυτό μας και στα παιδιά μας… Δεν είμαστε οι τέλειες μητέρες που διαβάζουμε στα περιοδικά…
Προσπαθήσαμε αλλά δεν τα καταφέραμε να τα κάνουμε όλα «όπως πρέπει»…
Ξεφύγαμε από το καθιερωμένο πρόγραμμα του ύπνου και δεν βάλαμε τα παιδιά μας να κοιμηθούν στις εννιά… γιατί δεν θέλαμε να χάσουμε την αγαπημένη μας σειρά στη τηλεόραση…
Και ναι… τα πήρε ο ύπνος στο καναπέ κάπου εκεί ανάμεσα στα μαξιλάρια, στο τηλεκοντρόλ και στην αγωνία μας για το τι θα κάνει η πρωταγωνίστρια στην αμέσως επόμενη σκηνή…
Και ναι… δεν προλάβαμε να φτιάξουμε μόνες μας τη μπεσαμέλ για το παστίτσιο και χρησιμοποιήσαμε εκείνη την έτοιμη με τα συντηρητικά…
Επίσης δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε στο νόστιμο ,αλλά κατά τ ‘άλλα ανθυγιεινό club sandwich, που επίμονα μας ζητήσανε τα παιδιά μας στην Κυριακάτικη βόλτα μας, και που κατά βάθος θέλαμε και εμείς να το γευτούμε…
Πολλές φορές νιώθουμε τύψεις για την συμπεριφορά μας, για την ελαστικότητα μας, για το ότι δεν είμαστε αυτό που διαβάζουμε ότι πρέπει να είμαστε… Νιώθουμε τύψεις που αφήσαμε τα παιδιά μας λίγο παραπάνω από την επιτρεπόμενη ώρα, στον υπολογιστή, γιατί ήρθε η αγαπημένη μας φίλη στο σπίτι και ξεχαστήκαμε με τη κουβέντα… ή για να είμαστε ειλικρινείς… δεν ξεχαστήκαμε ακριβώς… ηθελημένα τα αφήσαμε περισσότερο για να μπορέσουμε να ξεκλέψουμε λίγες στιγμές χαλάρωσης…
Είμαστε μαμάδες και δεν είμαστε τέλειες… Πολλές φορές παλεύουμε με τη συνείδηση μας ως προς τον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας…
Νιώσαμε τύψεις όταν δουλέψαμε περισσότερο, όταν υπήρξαμε φορτισμένες και υψώσαμε τους τόνους της φωνής μας… όταν ξεχάσαμε να πάρουμε μαζί μας, ένα δεύτερο φανελάκι και το συνειδητοποιήσαμε μόνο, όταν το παιδί μας ήρθε στο τραπέζι που καθόμασταν στη γραφική ταβερνούλα, στάζοντας ιδρώτα…
Ήρθαμε αντιμέτωπες με την ίδια μας τη ψυχή, με τους πιο βασανιστικούς μας φόβους, όταν χάσαμε από τα μάτια για λίγα μόνο λεπτά, το πιο πολύτιμο πλάσμα στο κόσμο, το παιδί μας, το οποίο και είχαμε αφήσει να τρέξει για λίγο μόνο του στο παρκάκι της γειτονιάς…
Είμαστε μαμάδες και δεν είμαστε τέλειες… Αγαπάμε όμως με όλη τη δύναμη της ψυχής μας το μοναδικό πραγματικά δικό μας άνθρωπο… Τον άνθρωπο που βγήκε μέσα από το ίδιο μας το σώμα, και μας έκανε να νιώσουμε την απόλυτη ευτυχία… Τον άνθρωπο που μας έδωσε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε το πραγματικό νόημα της ζωής….
Είμαστε μαμάδες και χαιρόμαστε κάθε στιγμή που περνάμε με τα παιδιά μας… Μαθαίνουμε από τα λάθη μας έστω κι αν χρειαστεί να τα επαναλάβουμε αρκετές φορές…
Τα παιδιά μας, μας διδάσκουν κάθε μέρα… Μικρά μαθήματα ζωής που μας κάνουν καλύτερες μητέρες, αλλά πάνω από όλα μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους…