Mαντινάδες Κατερίνας Τσαγκαράκη

2014-09-27 16:39

Σώπασε μπλιό για άνεμος...
και μη μανίζεις άλλο...
δεν είσαι ο μόνος που 'χασε...
ένα σεβντά μεγάλο..

 
Τη θλίψη από το βλέμμα μου
δε μπόρεσα να διώξω....
κι ας σου 'πα πως σε έβγαλα
απ'τη καρδιά μου απόξω....
 
 
Καρδιά μου ποιός να στο 'λεγε...
τόσα που του 'χες δώσει...
το τέλος σου πως θα 'φερνε...
αντί να σε λυτρώσει...
 
Λέω σου τέρμα μα η καρδιά
δε σου ξεχνά πεισμώνει
κι όσο σ'αρνούμαι το μυαλό
ξεφεύγει και θολώνει
 
Είσαι ο λόγος που γελώ 
κ' η αφορμή που κλαίω 
λέξεις που θα 'θελα να πω 
κι όμως ποτέ δε λέω...
 
Δε ζήλεψα τη λάμψη σου....
φεγγάρι....μα πονει με....
με τόσο φώς....που ρίχνεις μου....
στη σκοτεινιά...να είμαι....
 
 
Φεύγεις...κι αντί καλοκαιριά.....
κρύο παντού...και χιόνια....
κι αναρωτιουμαι χώρια σου....
πώς θα περνούν...τα χρόνια......
 
Διέγραψα...όσα ένιωσα.....
κι'έσβησα τσι στιγμές μας....
και μια κακιά αναμνηση....
θυμίζει πια το χθες μας.....
 
Προβαλες μισοφέγγαρο
 και θυμησες μου παλι....
τσι νύχτες που με κοιμιζε 
μες τη δική του αγκάλη....
 
Νανούρισμα των παιδικών...
των χρόνων μου θυμάμαι....
οντε γροικω το κύμα σου....
θάλασσα....και κοιμάμαι.....
 
 
Κακομαθα τη σκέψη μου...
κι όπου κι αν πας κλουθα σου....
μα μη περηφανεύεσαι...
για το κατόρθωμα σου......
Από τη σκέψη μου να βγεις....
μάθε θα βρώ το τρόπο......
αφού σε ψάχνει καθ'αργά.....
μα κανει τζάμπα κόπο.........
 
Πώς να σου πω τι αισθάνομαι.....
πώς να στο εξηγήσω....
που μ'έκανες σε μια στιγμή.....
δέκα ζωές...να ζήσω...
 
Αρχιξε πάλι η γέμωση...
κι 'ναι διπλός ο πόνος.....
που μου λεγες πανσέληνο.....
δε θ'αντικρύσεις μόνος....
 
 
Αρχιξε πάλι να φυσά......
νοτιάς....μα γω κρυγιωνω......
κάθε που αλλάζει εποχή.....
μου λείπεις και θυμώνω...
 
Ψέμα πρωταπριλιάτικο.....
ήσουν και τίποτα άλλο.......
λυπάμαι που σ'ονόμασα....
κάτι πολύ μεγάλο.....
 
Δεν είναι μόνο που πονώ
δεν είναι απελπισία
είναι που δεν σου άξιζε
να γίνομαι θυσία
Αυτό που λείπει μια ζωή
εσύ για μένα θα σαι
κρίμα ότι αγάπησες
τόσο να το φοβάσαι....
 
Πάνω που είπα...μιά χαρά...
πριν φύγει ο χρόνος πήρα...
άδειο ποτήρι με κερνάς..
πάλι εμένα μοίρα...
 
Ένα φιλί μου αν χρειαστεί
θα δώσω να σε σώσω
τσ αισθήσεις σου στα χέρια μου
ν αφήσεις...για να νιώσω....
 
 
Πως μπαίνει σ άλλη αγκαλιά
αυτός που ορκιζόταν
πως θα μουν όλη του η ζωή
ο κόσμος να χανόταν
 
Μία φορά στσ αγκάλες σου
βάλε με κι ας πεθάνω
ετσι κι αλλιώς...μισή ζωή...
θα ζω...τι να το κάνω;;;
 
 
Είσαι μαγεία εισαι φως
θάλασσα δίχως άκρη
και τρέμω μόνο μη γεννείς
στα μάτια μου το δάκρυ
 
Και μόνο η σκέψη σου μπορεί 
στη τρέλλα να με βγάλει
σε διώχνω μα ξανάρχεσαι
και με παιδεύεις πάλι
 
 
Ήρθες την ώρα που λέγα
δεν κάνω αγάπη άλλη
και μ΄ενα τρόπο εγίνηκες
απ όλες πιο μεγάλη
 
Ίσως μια μέρα να μπορώ
να πω " σ έχω ξεχάσει"
κι ίσως κι εσύ ...τότε να πεις
"θέε μου κι ήντα 'χω χάσει"
 
 
Σε ποιό γαλάζιο τ ουρανού
άνοιξες τα φτερά σου
και ποιός αέρας χαίρεται
τώρα το πέταγμα σου
 
Πόνος χαρά κι αισθήματα
γραμμένα σε αράδες
σκέψεις ζωής που γίνανε
δικές μου μαντινάδες
 
 
 
Επιμέλεια Αφιερώματος:Έρικα Τζαγκαράκη
 

Ετικέτες:

Πίσω