Συζητώντας με την Κορίνα Κουκουράκη - Συνέντευξη στην Έρικα Τζαγκαράκη

Κορίνα Κουκουράκη,μιά ευαίσθητη ψυχή,μιά ξεχωριστή στιχουργός,ένας αξιολάτρευτος άνθρωπος.Ένας άνθρωπος που σε κερδίζει με την σιωπή,τον αυθορμητισμό,το καθάριο βλέμμα.Μία γυναίκα που αποτυπώνει στο χαρτί τις πιο κρυφές σκέψεις,τις πιο δυνατές επιθυμίες,τα πιο μεγάλα όνειρα...
Τα δικά της...τα δικά σου....όλων μας....Δεν υπάρχει στίχος της Κορίνας που να μην μιλάει στην ψυχή σου.Δεν υπάρχει τραγούδι της που να μην έχει κάτι πιο βαθύ να σου πει...Ξεκινάει από τις πιο παιδικές ψυχές -στην κυριολεξία,μέσω των υπέροχων παραμυθιών της- και φτάνει στις πιο δύσκολες ,πιο ώριμες ,πιο μεστωμένες ψυχές....'Ανθρωπος δοτικός,αν και αγαπάει τον μικρόκοσμο της και συχνά απομονώνεται μέσα σ΄αυτόν,άνθρωπος που ισορροπεί ανάμεσα στον μυθοπλαστικό στίχο και στην αλήθεια της ζωής,άνθρωπος αληθινός που θα σου δώσει ή θα σου πάρει τα πάντα...Χωρίς να τα ζητήσεις,χωρίς να σου το πει....Θα σου δώσει την ψυχή της και θα πάρει την δική σου....Αρκεί να την γνωρίσεις,να την "μελετήσεις",να την αποδεκτείς....Και αν σε αποδεκτεί κι εκείνη έχεις κερδίσει έναν αληθινό άνθρωπο μέσα στο χάος των δήθεν της καθημερινότητας σου....Πάμε να γνωρίσουμε αυτή την σπάνια μορφή,και να κλέψουμε λίγη από την ασημόσκονη που σκορπίζει στο διάβα της.....
Καλή σας ανάγνωση
Έρικα Τζαγκαράκη

 

 

1) Κορίνα Κουκουράκη,καταρχήν να σε ευχαριστήσω που δέχτηκες να μου παραχωρήσεις αυτήν εδώ την διαδικτυακή συνέντευξη! Να αρχίσουμε με τα βασικά και να μου πεις λίγα πράγματα για σένα… Από που κατάγεσαι? που γεννήθηκες? που ζεις; Ποιά είναι η οικογενειακή σου κατάσταση;

 

- Εγώ σ΄ ευχαριστώ Έρικα για τη φιλοξενία. Πρέπει να σου πω ότι όταν μου μίλησες γι αυτή την συνέντευξη, ένιωσα κάπως παράξενα, και για να εξηγήσω, ήταν μάλλον φόβος για την έκθεση του εαυτού μου. Αλλά μετά, από τη μια η δική σου θετική αύρα και το αίσθημα εμπιστοσύνης που μου δημιουργείς – κι ας σε ξέρω λίγο – κι από την άλλη η σκέψη ότι πρέπει να νικάμε τους φόβους μας για να προχωράμε , με έκαναν να θέλω να σου μιλήσω για μένα.

Ο πατέρας μου γεννήθηκε στη Χίο και οι ρίζες της οικογένειας του βρίσκονται κάπου στη Μικρά Ασία. Η μητέρα μου είναι από την Κρήτη. Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Ζω στον Κορυδαλλό από πάντα. Είμαι παντρεμένη και έχω ένα γιο 18 χρονών.

 

2) Θέλω να μου πεις ,τι ήταν αυτό το «κάτι» που σου έδωσε το έναυσμα να ασχοληθείς με τον στίχο…

 

- Το ξέρεις το συναίσθημα. Είναι εκείνη η ανάγκη να βγει από μέσα σου αυτό που περισσεύει. Το πλεόνασμα της ψυχής μας. Ο πόνος, η χαρά, ο θυμός, η αγάπη. Όλα εκείνα που είναι μέσα μας και ζητούν να γίνουν λέξεις, στίχος, μαντινάδα. Έτσι αλλάζουν όλα. Τα άσχημα γίνονται λιγότερo άσχημα και τα όμορφα, ομορφαίνουν κι άλλο. Νομίζω πως «αυτό το κάτι» που μας κάνει να γράφουμε, το λένε ζωή. Και είναι και ο τρόπος που τη λαμβάνουμε. Πώς ερμηνεύουμε αυτό που μας συμβαίνει. Η επιθυμία μας να την τιμήσουμε και να την αποτυπώσουμε στο χαρτί. Ανάγκη είναι. Δεν το διαλέγουμε. Μόνο του γίνεται. Δεν το κάνουμε εμείς. Πώς να μιλήσεις για τη ζωή, για την ουσία της εννοώ, αν δεν την κάνεις ποίημα, βιβλίο, πίνακα, τραγούδι...

 

 

3) Θυμάσαι να μου πεις την πρώτη σου στιχουργική απόπειρα; Και την πηγή της έμπνευσής της.

 

- Θυμάμαι να έχω πάντα την ανάγκη να γράφω στο χαρτί σκέψεις και συναισθήματα. Στην αρχή ήταν ένα ημερολόγιο, εκεί στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού.  Μου φαινόταν όμως βαρετό να μιλώ για τα καθημερινά γεγονότα . Κι άρχισα να γράφω μικρές ιστορίες που βασίζονταν στα καθημερινά γεγονότα αλλά είχαν μέσα και κάτι άλλο, πέρα από αυτό που φαινόταν. Όταν τις ξαναδιάβαζα άλλαζα λέξεις και ο πεζός λόγος αποκτούσε μέτρο και γινόταν ποίημα. Αυτό με ξάφνιαζε και με γοήτευε. Άρχισα να αγαπώ τις λέξεις και να τις σέβομαι. Να καταλαβαίνω πόση δύναμη μπορεί να έχει μια λέξη αν ειπωθεί και κυρίως αν γραφτεί τη σωστή ώρα και με το σωστό τρόπο. Όλα ήταν για μένα έμπνευση. Η ζωή είναι γεμάτη εικόνες. Αργότερα ξεκίνησα να διαβάζω κλασική παιδική λογοτεχνία. Τα βιβλία τα άλλαζαν όλα. Ο κόσμος μου γινόταν πιο ουσιαστικός και πιο όμορφος. Ήθελα να μιλήσω γι αυτόν τον κόσμο, να τον εξηγήσω, να τον μοιραστώ.  Μου άρεσε να μένω μόνη και να γράφω. Με ξεκούραζε αυτό και μου ταίριαζε.

 

4) Βοηθάει στην έμπνευση ενός στιχουργού - μαντιναδολόγου η ισορροπία στην προσωπική ζωή του;

 

- Είναι φορές που οι «θύελλες» που μπαίνουν στη ζωή μας, αποτελούν πηγές έμπνευσης. Οι στιχουργοί – μαντιναδολόγοι, όπως και όλοι όσοι νιώθουν την ανάγκη να εκφραστούν μέσα από την τέχνη, ένα μόνο θέλουν : να βάλουν τα πράγματα σε τάξη. Να βρουν ισορροπία. Αυτή η ανάγκη είναι το μεγαλύτερο κίνητρο για οποιαδήποτε μορφή  τέχνης. Η ισορροπία στην προσωπική ζωή, προϋποθέτει την εσωτερική ισορροπία. Ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να μην την αναζητά. Την αγγίζει όταν δίνεται σε ένα έργο και την κατακτά όταν το ολοκληρώσει.. Τότε γαληνεύει και ηρεμεί. Κι αυτή η εσωτερική ισορροπία είναι ίσως τα πιο γερά θεμέλια για να στηριχτεί η προσωπική ζωή.

 

5) Θέλω να μου πεις ποιο από όλα όσα έχεις γράψει είναι το αγαπημένο σου και για ποιο λόγο το έγραψες...

 

Eίναι πολλά αγαπημένα. Κάποια βέβαια είναι πιο πολύ.Ένα από αυτά είναι «το αστείο» . Σκεφτόμουν το γιο μου σε σχέση με το σχολείο και με το εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα. Όλη αυτή την πίεση που εισπράττουν τα παιδιά μας για να γίνουν τελικά άνεργοι με πτυχίο, σε  μια πατρίδα που δεν τα σεβάστηκε ποτέ. Κι ενώ εμείς «οι γονείς» ξέρουμε την αλήθεια, γιατί έχουμε πια  γνώση γι αυτό που συμβαίνει (επειδή το περάσαμε), το αφήνουμε να γίνεται..

‘Ετσι έγινε «το αστείο»:

 

ΤΟ ΑΣΤΕΙΟ

Θυμάσαι πατέρα πρώτη μέρα σχολείο

και μου΄ πες να κάτσω σ΄ ένα άδειο θρανίο

Φοβόμουνα λίγο και σου είπα μη φύγεις

Τα μαλλιά μου χαϊδεύεις και το χέρι μου αφήνεις

 

Η πρώτη μου τσάντα πιο βαριά από μένα

Θυμάμαι βιβλία, τα μολύβια ξυσμένα

Μ΄ ένα πρόσωπο γκρίζο, με κοιτά η δασκάλα

Κι εγώ θέλω να φύγω, να κλωτσήσω μια μπάλα

 

Δε φεύγει η ώρα – το ρολόι κολλάει

Δεν έχω διαβάσει – η καρδιά μου χτυπάει

Μια μέρα σου λέω : δε θα πάω σχολείο

Τα μαλλιά μου χαϊδεύεις και το παίρνεις γι αστείο

 

Περάσαν τα χρόνια κι όλο κάτι μου λείπει

Ακόμα το ψάχνω, μα δε βρίσκω τη λύση

Ξυπνάω κουρασμένος και δουλεύω για δύο

Όλα μοιάζουν να είναι ένα ηλίθιο αστείο..

 

.... Πηγαίνω το γιο μου πρώτη μέρα σχολείο

Φορτώνει στους ώμους μια τσάντα θηρίο

Δε μ΄ αρέσει μου λέει που θα πάω σχολείο

Τα μαλλιά του χαϊδεύω.. και το παίρνω γι αστείο..

 

6) α) Η έκδοση ενός βιβλίου είναι στα μελλοντικά σου σχέδια; β) Αν η ζωή σου ήτανε ένα βιβλίο, τι τίτλο θα είχε;

 

-          Μέσα στον επόμενο χρόνο πιστεύω ότι θα είναι έτοιμο ένα παιδικό βιβλίο. «Το λουλούδι και η μέλισσα» Είναι ένα παραμύθι που μιλά για την ανάγκη που έχουμε όλοι να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε..

-          Αν η ζωή μου ήταν βιβλίο, νομίζω πως μια λέξη θα ταίριαζε σαν τίτλος : «αναζητώντας». Γιατί τελικά, τι άλλο είναι η δική μου ζωή και η ζωή όλων μας εκτός από αυτή την «αναζήτηση». Να βρούμε πού χωράμε, τι μας ταιριάζει, τι μας δίνει γαλήνη και πληρότητα. Συνειδητά ή όχι, αυτό κάνουμε όλοι. Αναζητούμε.

 

 

7) Περιέγραψε μου την τωρινή σου κατάσταση μέσα από ένα στίχο..

 

- ... θέλω τις πόρτες ανοιχτές

        να βλέπω που χαράζει

        να μπαίνει μέσα ο άνεμος

        τη σκέψη να ταράζει..   

 

8) Έχεις κάποιον άνθρωπο σαν πρότυπο σου; Και αν ναι ποιός είναι αυτός και γιατί τον θεωρείς πρότυπο;

 

- Υπάρχουν άνθρωποι που θαυμάζω, εκτιμώ και σέβομαι.  Είναι εκείνοι που πίστεψαν στα όνειρά τους και μπόρεσαν να τα κάνουν ζωή. Κι αυτοί που ακόμα κι αν δεν κατάφεραν να τα πραγματοποιήσουν δεν εγκατέλειψαν ποτέ την προσπάθεια. «Πρότυπό μου» είναι οι άνθρωποι που δεν παραιτούνται από αυτό που επιθυμούν – κι ας είναι επίπονο αυτό -, εκείνοι που δεν φοβούνται να διεκδικήσουν το δίκιο, που δεν ακολουθούν το κοπάδι κι όταν έχουν άλλη άποψη από τους πολλούς τη λένε και μάλιστα «δυνατά» για ν΄ακουστεί. Οι ¨γενναίοι» άνθρωποι έχουν τον θαυμασμό και τον σεβασμό μου.

 

9)  Για ποιο πράγμα είσαι πιο ευγνώμων;

Είμαι ευγνώμων που ζω. Που μπορώ να σκέφτομαι. Που μπορώ να νιώθω αγάπη, θυμό, πόνο, χαρά, ζήλεια, μίσος. Είμαι ευγνώμων που όταν έρχονται στην ψυχή μου αυτά που δε μ΄αρέσουν, όπως η ζήλεια και το μίσος, μπορώ να τα βάζω μαζί τους και να τα πετάω μακριά γιατί δεν τα θέλω, δεν μου ταιριάζουν.. Που έχω δυο φίλους για να πιω μαζί τους ένα ποτήρι κρασί και να μοιραστώ ουσιαστικά πράγματα.. που μπορώ να δω ένα ηλιοβασίλεμα,  ν΄ακούσω το κελάιδισμα ενός πουλιού.. και κυρίως είμαι ευγνώμων που έχω ένα παιδί...

 

10) Θα μου αναφέρεις τις πιο σημαντικές σου συνεργασίες; Συνεργασίες που θα ήθελες να επαναλάβεις;

 

- Θα ήθελα πολύ ακόμα ένα τραγούδι που να έχει κάτι από εκείνη την ευωδιά που βρίσκει κανείς μόνο στην Κρήτη. Είναι ένα τραγούδι που φτιάξαμε με τον Μιχάλη Κακέπη. «Στου ονείρου της βουνοκορφές». Έγινε ένα βράδυ σχεδόν από μόνο του. Η μουσική είναι του Μιχάλη κι έχει μέσα  τρυφεράδα αλλά και δύναμη.

Θα ήθελα πολύ να γίνει ένας ακόμα «άνεμος». Είναι ένα τραγούδι με μουσική του Γιώργου Λουκάκη.  Το τραγούδι λέγεται «με τον άνεμο». Οι μελωδίες που γράφει ο Γιώργος, έχουν «κάτι» που χαϊδεύει την ψυχή. Αυτό έλαβα όταν άκουσα τη μουσική που μου΄στειλε και γράφτηκαν τα λόγια του ανέμου.

Θα ήθελα να γίνει ακόμα ένα «παράθυρο ανοιχτό». Σ’ αυτό το τραγούδι, έγραψε ο Μιχάλης Κλεάνθης την μουσική και το τραγούδησε όπως μόνο εκείνος ξέρει. Νιώθω όταν τ΄ακούω, πως πραγματικά ανοίγουν «τα παράθυρα της ψυχής» , για να μπει μέσα η μαγεία της μουσικής και να τη ζεστάνει.

Θα ήθελα να πω ακόμα πόσο χαίρομαι να βλέπω τους ήρωες των παιδικών τραγουδιών (στων οποίων τη δημιουργία συμμετέχω), να αποκτούν μορφή μέσα από τις ζωγραφιές της φίλης μου Τζένης Πελέκη.

Τους ευχαριστώ όλους για την εμπιστοσύνη ....

 

11) Υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης που θα ήθελες να "σε τραγουδήσει";

 

- Στην Ελλάδα έχουμε καλλιτέχνες με υπέροχες φωνές. Είναι πολλοί που θα ήθελα να τραγουδήσουν τραγούδια με λόγια δικά μου. Ενδεικτικά θα αναφέρω την Ελένη Βιτάλη, την Άλκηστις Πρωτοψάλτη, την Ελευθερία Αρβανιτάκη...(όνειρα μεγάλα, αλλά δικαιούμαστε να τα κάνουμε).

 

12) Κάνεις αυτό που πραγματικά πιστεύεις ή απλά συμβιβάζεσαι σε αυτό που κάνεις;

 

- Προσπαθώ να κάνω αυτό που πραγματικά πιστεύω. Δεν είναι εύκολο. Αλλά είπαμε – όσο προσπαθεί κανείς, δε νιώθει ηττημένος. Το θέμα εδώ είναι να μην πέσεις στην παγίδα να ωραιοποιήσεις τα πράγματα βρίσκοντας δικαιολογίες για τους συμβιβασμούς που κάνεις. Να μη καθησυχαστείς  μέσα στο «βολικό ψέμα» που λες στον εαυτό σου για να μπορείς να κοιμηθείς τα βράδια χωρίς ενοχές. Όσο το κάνεις αυτό – να μη λες ψέματα στον εαυτό σου δηλαδή, να μη βολεύεσαι -, είσαι στο σωστό δρόμο.

 

13) Πόσο διαφορετική πιστεύεις ότι θα ήταν η ζωή αν δεν υπήρχε η γνώμη – κριτική των άλλων για εμάς.

 

- Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που κρίνουν. Κανείς δεν ξέρει για σένα, όσα ξέρεις εσύ. Τα «δικά μας» πράγματα δεν πρέπει κανένας να τα αγγίζει χωρίς την άδειά μας. Ωστόσο, ένας κόσμος όπου θα ζούμε χωρίς να κρίνουμε και να κρινόμαστε, ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας. Το σωστό θα ήταν να αποκτούσαμε τέτοια «παιδεία», ώστε να ξεκινούσαμε ο καθένας από τον εαυτό του. Σίγουρα έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε σε αυτόν τον τομέα. Δεν θα έμενε χρόνος να ασχοληθούμε με τους άλλους. Και η ζωή θα ήταν καλύτερη.  Πιο ευγενική και πιο αληθινή.

                                  

14) Τι είναι αυτό που πάντα ήθελες, αλλά δεν το έχεις ακόμα;

 

- Θα ήθελα περισσότερη καλοσύνη στους ανθρώπους. Περισσότερες θετικές προθέσεις. Περισσότερα «ζεστά» και «καθαρά»  βλέμματα. Περισσότερες ευγενικές ψυχές στον κόσμο.

 

15) Όταν κοιτάζεις στο παρελθόν, τι σου λείπει περισσότερο;

 

- Μου λείπει η αθωότητα και η ξενοιασιά των παιδικών μου χρόνων. Το παιγνίδι μέχρι τελικής πτώσεως με τους φίλους. Η αγκαλιά του παππού μου. Τα ματωμένα γόνατα. Το παγωτό χωνάκι που έλιωνε στα χέρια.. μου λείπει η αίσθηση του «για πάντα» που έχει ένα παιδί...

 

16) α) Τι είναι αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ξέρουν για εσένα;

 

- Ίσως να μην ξέρουν πόσο βαθιά με πονάει και πόσο νιώθω να με αφορά το «άδικο» που βλέπω να βασιλεύει παντού γύρω μου.

 

    β) Πες κάτι που είναι σου είναι πολύ δύσκολο να ανεχθείς ;

 

-  Δεν μπορώ να ανεχθώ οτιδήποτε δεν με αφήνει να αναπτυχθώ. Οτιδήποτε δε με αφήνει να επιλέξω ελεύθερα αυτό που πραγματικά επιθυμώ. Δεν ανέχομαι τους καθοδηγητές και τους σοφούς δασκάλους που στριμώχνουν σε κανόνες τις μεγάλες έννοιες. Δεν ανέχομαι το θράσος και την οποιαδήποτε μορφή βίας. Δεν ανέχομαι τους μικρόψυχους, τους μίζερους. Αυτούς που φοβούνται το διαφορετικό. Αυτούς που δεν μπορούν να δεχθούν για σωστή καμία άλλη άποψη εκτός από τη δική τους.

 

 

17) Αν θα μπορούσες να αλλάξεις κάτι στον κόσμο που μας περιβάλλει τι θα ήταν αυτό;

 

- Θα ήθελα όλοι οι άνθρωποι να έχουν φαγητό, νερό, στέγη, φροντίδα για την υγεία τους και μόρφωση. Αν μπορούσε να γίνει αυτό, θα φτιαχνόταν το πιο γερό έδαφος για να ριζώσει και να αναπτυχθεί το πνεύμα. Και τότε η ανθρωπότητα θα είχε ελπίδες....

 

18) Τι αγαπάς; Τι ελπίζεις; Τι φοβάσαι;

 

- Αγαπάω το «δίκαιο». Ελπίζω να νικήσει κάποτε, όχι όμως για λίγο, αλλά για πάντα. Φοβάμαι τον φανατισμό, τους απόλυτους ανθρώπους, τα «κλειστά μυαλά».

 

19) Πες μου κάτι που σου δίδαξε η οικογένειά σου και το θεωρείς σημαντικό.

 

- Θυμάμαι πάντα την οικογένειά μου να έχει «θετική ματιά» προς τους άλλους. Τους θυμάμαι να βοηθούν «ηθικά» και «πρακτικά» συγγενείς και φίλους. Πάντα το σπίτι μας ήταν ανοιχτό σε όσους χρειάζονταν στήριγμα. Θυμάμαι επίσης κάποιες φορές να «πληγώνονται» από εκείνους που ευεργέτησαν, αλλά να είναι πάλι εκεί στην επόμενη ανάγκη τους. Αυτή η γενναιοδωρία της ψυχής είναι πολύτιμη κληρονομιά για μένα..

 

20) Κάνοντας απολογισμό μέχρι σήμερα...τι από όλα όσα έχεις καταφέρει, σε κάνει να αισθάνεσαι υπερήφανη;

 

- Δε θα ήθελα να μιλήσω για κάτι συγκεκριμένο. Υπάρχουν μερικά «μικρά περιστατικά» στη ζωή μας που μας επιβεβαιώνουν. Μας δίνουν την αίσθηση ότι κάναμε κάτι αληθινά μεγάλο και καλό. Νιώθω υπερήφανη, κάθε φορά που καταφέρνω να νικήσω τους δικούς μου « Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες». Κάθε φορά που διαλέγω το «δύσκολο δρόμο», αλλά τον πιο σωστό για την ηθική της ψυχής μου.

 

 

21) Πως βλέπεις τον εαυτό σου 30 χρόνια μετά;

 

Δεν μπορώ να με φανταστώ 30 χρόνια μετά. Μακάρι, αν υπάρχω να έχω φτάσει σε κείνο το σημείο, όπου οι βαθιές μου επιθυμίες θα επιβεβαιώνονται από τη ζωή μου και τις πράξεις μου.

 

22) Ποιο είναι κατά την άποψη σου το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο;

 

- Η απώλεια του «πιο αγαπημένου», είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο.

 

23) Τι χρειάζονται οι σημερινοί άνθρωποι για να είναι ευτυχισμένοι;

 

- Η ευτυχία είναι εσωτερική υπόθεση. Είναι η αρμονία, η ισορροπία της ψυχής. Η συμφιλίωση με τον εαυτό μας και τη ζωή μας. Η δυνατότητα να συγχωρούμε και να ξεπερνάμε ότι μας πληγώνει είναι βασική προϋπόθεση. Λίγα πράγματα χρειάζονται πραγματικά οι άνθρωποι. Το να μπορείς να μυρίσεις τη βρεγμένη γη μετά τη βροχή, είναι ευτυχία.  Αν πάψουμε να μιμούμαστε και να «ακολουθούμε», αν στραφούμε προς τα έσω με διάθεση αυτοκριτικής, αν καταφέρουμε να πούμε ¨οχι ¨ σε ότι δε μας ταιριάζει, αν φύγουμε από το κοπάδι και περπατήσουμε τον δικό μας δρόμο, μπορεί και να τη βρούμε..

 

24) Υπάρχει κάτι που δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις;

 

- Όλοι μπορούν να τα αντιμετωπίσουν όλα. Ο «τρόπος» είναι που κάνει τη διαφορά. Νομίζω ότι μπορώ να παραμείνω ψύχραιμη στις δύσκολες καταστάσεις για να σκεφτώ πιο είναι το σωστότερο για τις συγκεκριμένες συνθήκες και να το πράξω.

 

25) Κάτω από ποιες συναισθηματικές συνθήκες γράφεις συνήθως, και τι είναι αυτό που σου δίνει την έμπνευση για να γράψεις;

 

- Γράφω όταν είμαι χαρούμενη αλλά και λυπημένη. Όταν έχω τρικυμία στην καρδιά, αλλά και όταν νιώθω γαλήνη. Όταν θυμώνω αλλά και όταν συγχωρώ. Όταν νοσταλγώ, όταν κάνω όνειρα, όταν πονάω. Όταν δω μια εικόνα από τη ζωή και με συγκινήσει. Όταν νιώθω την ανάγκη να εκφράσω αυτό που έχω μέσα μου.

 

 

26) Πως θα αντιμετώπιζες μια αρνητική κριτική για τον τρόπο της σκέψης και της γραφής σου;

 

- Είναι καλοδεχούμενη οποιαδήποτε κριτική, αρκεί να γίνεται με αγνές προθέσεις. Μάλιστα αυτή η κριτική είναι που θα μου ανοίξει καινούριους δρόμους. Η άλλη, αυτή που έχει μέσα της ιδιοτέλεια και γίνεται για να δημιουργήσει εντυπώσεις, δε με αφορά καθόλου. Είναι πρόβλημα αυτών που την ασκούν. Όχι δικό μου.

 

27) Επόμενα σχέδια-στόχοι;

 

- Μέσα στις σκέψεις μου είναι να εκδοθεί το «παραμύθι μου». Και κάποια παιδικά τραγούδια.  Κατά τα άλλα, προτιμώ να μην κάνω σχέδια και να μη βάζω στόχους. Να αφήνω τη ζωή να τραβά το δρόμο της και να επεμβαίνω όπου νιώθω ότι «πρέπει» να επέμβω.

 

28) Κλείνοντας θα ήθελα να κάνεις δύο ευχές..Μία για σένα και μία για την ανθρωπότητα…

 

θα ήθελα ν΄αφιερώσω την ευχή που αφορά εμένα στον γιο μου : του εύχομαι να βρει αυτό που είναι για κείνον το πιο πολύτιμο, και να το έχει στη ζωή του για πάντα.

Στους ανθρώπους εύχομαι να ξυπνήσουν από τον βαθύ ύπνο, να διεκδικήσουν το «δικαίωμα στη ζωή και να «φέρουν ανάποδα τον κόσμο όλο».

 

29) Κορίνα μου σ' ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου...Θα ήθελα να μας αποχαιρετήσεις με αγαπημένους σου στίχους....

 

- Κι εγώ σ΄ ευχαριστώ ‘Ερικα για τη «φιλοξενία» και τη ζεστή αγκαλιά σου...

 

Συνέντευξη:Έρικα Τζαγκαράκη

 

 

Και τώρα αφεθείτε για λίγο στη μαγεία του γραπτού λόγου που μας χαρίζει η πένα της Κορίνας Κουκουράκη....

                              

«Τραβηγμένες κουρτίνες» . Γράφτηκε τον Μάρτιο του 2016 και ο λόγος ήταν η ανάγκη μου να μιλήσω για κείνους που έχουν παραδοθεί χωρίς καν να πολεμήσουν και αφήνουν τη ζωή να περνάει χωρίς να τη ζουν, είτε γιατί δεν την κατάλαβαν είτε γιατί τη φοβήθηκαν.

 

 ΚΟΥΡΤΙΝΕΣ  ΤΡΑΒΗΓΜΕΝΕΣ     

 

Περπατώ χωρίς να ξέρω που πηγαίνω

Μοναχά από συνήθεια ανασαίνω

Έχω πάψει τι μ΄ αρέσει να θυμάμαι

Και τα μάτια κατεβάζω που φοβάμαι

 

Να δαμάσω της ψυχής μου το θηρίο

Κι ας μη νιώσω της ζωής το μεγαλείο

Να κρυφτώ πίσω απ΄ τον πάγκο να γλιτώσω

Και να βρω ένα παραμύθι να τρυπώσω

 

Φιμωμένες των ονείρων μου οι σειρήνες

Οι πιτζάμες μου με μαύρες κι άσπρες ρίγες

Οι κουρτίνες τραβηγμένες να μη βλέπω

Κι αγαπάω μόνο εκείνα που αντέχω

 

Καθισμένος στη μεγάλη πολυθρόνα

με κουρτίνες τραβηγμένες τα΄χω όλα

Ας χαθώ στη ζεστασιά που΄χει το ψέμα

Να ξεφύγω απ΄ τη ζωή είναι το θέμα

 

Κι αν μια νύχτα με μεθύσει το άρωμά της

Κι αν στο στήθος μου καρφώσει τη ματιά της

ίσως λίγο στην καρδιά μου να ματώσω

μα τραβώντας τις κουρτίνες θα τη διώξω

 

****************************************************************************

 

 

ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΘΕΜΑ    

 

Δικό μου θέμα

να μπω στο ψέμα

για ν΄ αγκαλιάσω

την αλήθεια.

Δικό μου λάθος

μ΄ αν δεν το κάνω

θ΄ αναρωτιέμαι

τι δεν είδα.

Θέλω να ζήσω

και να ματώσω,

να γράψω στη λευκή

σελίδα

που έχω μπροστά μου

το όνομά μου

και της ψυχής μου

την καταιγίδα.

 

Δικός μου ο πόνος

όταν καρφώνεις

με το μαχαίρι

την ψυχή μου.

Δικός μου ο ήλιος

όταν ζεσταίνεις

με το φιλί σου

τη ζωή μου.

Δικός μου ο δρόμος

που είναι μπροστά μου

κι όλα τα «όχι»

που τον κλείνουν

κι αυτά δικά μου

μα έχω κοντά μου

φύλακες τα όνειρα

να τον ανοίγουν.

 

*********************

ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ (ΣΤΙΧΟΙ 2) *14*

Τις ώρες που όλα γίνονται μικρά και με στενεύουν Που δε χωράω πουθενά κι οι αγάπες με μπερδεύουν Που τα όνειρά μου είναι μισά κι οι φίλοι δε μ΄αντέχουν Μόνο τα χέρια σου ζητώ και μόνο εκείνα μ΄ έχουν

Τις ώρες που η ζωή κυλά κι αδιάφορη μ΄αφήνει Που η πόρτα κλείνει και βαθύ σκοτάδι με τυλίγει Κι οι αλήθειες που προσκύνησα μέσα σε αβύσσους πέφτουν Μόνο τα χέρια σου ζητώ και μόνο αυτά μ΄αντέχουν

Κι ακόμα δεν κατάλαβα πως γίνεται να μπαίνω Στην κόλαση και να γελάω καθώς σε περιμένω Πώς γίνεται να σε κρατώ και πάλι να μου λείπεις Και πώς ερχόταν η άνοιξη προτού να μ΄αγαπήσεις

Πώς γίνεται ν΄απλώνεταi το σύμπαν στο άγγιγμά σου Και πως ανοίγεται η ψυχή να μπει μέσα η ματιά σου Στα χέρια σου έχεις τη ζωή και σα ζωή με ορίζεις Κι ο κόσμος ξαναπλάθεται την ώρα που μ΄ αγγίζεις..

 

21-9-2012