Τίποτα ....της Κορίνας Κουκουράκη

Θάλασσα.

Μια βάρκα δεμένη πρόχειρα, ίσα για να μην την πάρει το κύμα.

Περπατάει αργά στη βρεγμένη άμμο.

Πήγε λίγο πιο νωρίς.

Της αρέσει να πηγαίνει πιο νωρίς και να τον περιμένει..

Είναι η αγαπημένη της ώρα.

Δειλινό.

Η ώρα που ο ουρανός γίνεται κόκκινος.

Κάποτε είχε σκεφτεί ότι παλεύουν ο ήλιος με τη σελήνη.

Εκείνη θέλει να τον διώξει, γιατί είναι η σειρά της να λάμψει στον ουρανό, μα ο ήλιος δε φεύγει.

Το κόκκινο χρώμα είναι το αίμα από τις πληγές που ανοίγουν στον πόλεμό τους, μέχρι να νικήσει εκείνη, να γίνει το πιο δυνατό φως μέσα στο σκοτάδι της νύχτας και να χαρίσει «όνειρα» στους ανθρώπους.

Αργότερα κατάλαβε πως δεν είναι πόλεμος, αλλά έρωτας.

Το κόκκινο γεννιέται από τον πόνο, γιατί σμίγουν μόνο για μια στιγμή κι ύστερα πονάνε βαθιά γιατί πρέπει να χωρίσουν. Και μετά εκείνη μένει μόνη, μελαγχολική, και φωτίζει – όχι για τους ανθρώπους – μα για να τη βλέπει ο ήλιος, να ξέρει πως είναι εκεί, και τον περιμένει ν΄αγγιχτούνε πάλι.

..Κλείνει τα μάτια να τον δει πιο καθαρά.

Όταν τ΄ ανοίγει έρχεται πια προς το μέρος της.

Σηκώνει το χέρι να τη χαιρετήσει.

Μένει ακίνητη να τον κοιτάζει.

Θέλει να κρατήσει για πάντα αυτή η στιγμή.

Έτσι που τον κοιτάζει, νιώθει να σμίγει με κάτι ανώτερο, δίκαιο, καλό..

Η αίσθηση της πληρότητας.

Σα να κοιτάζει το ομορφότερο, ν΄ αγγίζει το πιο απαλό, το πιο δικό της.

Δε θυμάται από πού, ούτε από πότε, όμως αυτό το «ολόκληρο» που έχει τώρα, το είχε πριν από πολύ καιρό.. μα πρέπει να΄ ναι σε μεγάλα βάθη της μνήμης κρυμμένο, γιατί δεν το θυμάται με το μυαλό της.

Η ψυχή όμως τ΄ αναγνωρίζει, εκείνη είναι αιώνια και δεν μπορεί να ξεχάσει την ουσία που συνάντησε στο ταξίδι της.

Κάποτε, κάπου, πρέπει να χωρίστηκε απ΄ αυτό.. κι από τότε  ψάχνει να το βρει.

Τώρα, όπως τον βλέπει να΄ ρχεται .. νιώθει με βεβαιότητα πως θα΄ρθει.. σαν αυτό που γίνεται, να έχει ήδη γίνει,

..κι ανοίγει να μπει μέσα της, να γίνει πάλι ολόκληρη.

Είναι εκείνο που διαλέγει ελεύθερα, η επιλογή της, και την ίδια ώρα,  «μοίρα της»… αναπόφευκτο..

Δε βιάζεται να βρεθεί κοντά του, γιατί είναι μέσα του σίγουρα, απλά.

Εκείνος που είναι σίγουρος, δε βιάζεται ποτέ.. δεν ανησυχεί , δεν φοβάται, δεν ζητά τίποτα ..

Τίποτα.

Τώρα όλα είναι όπως πρέπει να΄ναι.

Η βρεγμένη άμμο στα πόδια της

Η βάρκα

Η θάλασσα

Το κόκκινο χρώμα τ΄ουρανού από τον έρωτα του ήλιου με τη σελήνη..

Τίποτα δεν υπάρχει πια

Τίποτα να ζητήσει

Όλα είναι εδώ

Στο βήμα του που έρχεται..

Τίποτα…

18 – 9 – 2017

Κορίνα Κουκουράκη